Willem-Alexander: wees een mens!

Daar sta je dan, met een inkomen waar een gemiddeld Nederlander een vermogen aan belasting over zou moeten betalen. De kroning is inmiddels achter de rug, de centen van vele Nederlanders zullen opgemaakt zijn aan verscheidene futiliteiten. Een luchtruim boven de hoofdstad koop je namelijk af. Het belang zal zeker groot geweest zijn.

Met sluipschutters is de afspraak in ieder geval nagekomen. Er was sprake van een sober feest. Bedrukkend zelfs. Alhoewel het op dit moment allemaal nog wat speculeren blijft. We zitten 4 dagen voor de kroning en ik denk me in dat er veel gepraat zal worden met de hofhouding, de koelkast zal vast gevuld zijn met allerhande biertjes, want eindelijk is het zo ver. De dag die je wist dat zou komen.

Je wordt koning. Ik niet. Misschien heb ik er meer recht op. Immers draag ik een baard en ben ik begonnen aan seizoen drie van Game of Thrones. Toch zie ik dan de beelden van de kroning van je moeder, onze koningin moeder. In mijn ogen was ze altijd onpeilbaar. Meningloos zogezegd. Dat vreet aan me. Doch dat terzijde. Ik zag jou op een stoel, in je pubertijd, helemaal vooraan in de Nieuwe Kerk. Mijn voorkeur, zeker op die leeftijd, zou zijn: ergens verscholen, achterin te zitten. Een beetje kijken naar de passerende billen van vrouwen die hoogwaardig zijn, maar alsnog gemaakt zijn van vlees en bloed. Een puberbrein kan elke ceremonie aan, mits zijn hersens met het juiste gevuld zijn.

Zo zag ik je schuifelen op je stoel, ietwat onrustig. Stilzitten en je klep dichthouden is natuurlijk ook gewoon verdomd lastig. Zeker op die leeftijd. Je nam me op dat moment even mee in de lastige wereld van het protocol, het systeem waar jij, ongetwijfeld beschermd, bent opgegroeid. Welke zweepslagen jij hebt moeten doorstaan om nu juist hier te komen, De dag die je wist dat zou komen. Tijdens mijn koffie voel ik medelijden. De uren die jij stil hebt moeten zitten, de uitstraling die je opgedwongen is, altijd binnen het gareel van het betamelijke. Welke consequenties zouden je daden hebben opgeleverd, als de rebel even in je boven kwam? Je sprong in de plomp. Ook de bijnaam Prins Pils, heb je ergens aan te danken. Kreeg je daarvoor huisarrest, werd jij gewezen op de functie die je wist dat zou komen?  Was het moeilijk?

Ik heb je interview gemist, ik zat elders en ben op voorhand geen liefhebber van geënsceneerde toneelstukjes, misschien heb ik daarom altijd mijn bedenkingen in horecagelegenheden waar de vriendelijkheid ook een gespeelde is. De behoefte het terug te kijken heb ik ook niet meer. Beter ga ik er van uit dat er in jou, onze nieuwe koning, gewoon een studentikoos knulletje woont. Een vermogen waar je u tegen zegt, een vrouw waar menig Nederlander zijn hand voor in het vuur zou steken, maar bovenal een puber vast in het juk der gereserveerdheid. De hoop die jongen uit de ban te zien springen is de enige hoop die ik thans heb, de monarchie ben jij en ik hoop jou in de hoedanigheid van oprecht enthousiasme te mogen meemaken. Spring in het water, zeg domme dingen in de camera, laat desnoods in een dronken bui uw Koninklijke achterwerk zien aan de fotografen van de Nieuwe Revu. Ben een mens, geef dat wat wij Nederlanders nodig hebben. Branie en een beetje burgerlijke ongehoorzaamheid. Niet mogen lopen op het gras en het wel doen. Maling hebben aan de strikte regels van het Koningshuis. De voorbeeldfunctie die jij kunt dragen is die, van herder. In mijn optiek is je taak de komende jaren het volk verbinden door de grenzen te overschrijden, de barrières die jouw jeugd sierden aan gort te rijten en mens te zijn onder de mensen, een koning waardig. Op het moment dat ik dan denk ‘ja, zo moet het’, dan kan ik enigszins vrede hebben met het geld dat opgemaakt zal worden de komende dagen.