Wonderkind als luxeproduct

Vader had met grote verbazing naar de krant gebeld. Want, waarom hadden ze nog geen contact gezocht voor een interview met hem en zijn wonderzoon Laurent? Vele binnen- en buitenlandse media waren immers al op audiëntie geweest in het bescheiden optrekje, gelegen aan een van de bekendste grachten van onze hoofdstad. Ik las, waarschijnlijk met nóg grotere verbazing, het bewuste artikel.

Dat de achtjarige Laurent een wonderkind is mag duidelijk zijn. Hij heeft immers nu al zijn Gymnasiumdiploma op zak. Een ongelooflijke prestatie, mede omdat zijn studiegenoten zo’n tien jaar ouder zijn en hij, grotendeels alleen (‘want waarom zou je in een blik met sardientjes willen zitten als je ook in een privéjet kunt zitten…?’), in anderhalf jaar tijd dit diploma wist te vergaren. Vader benadrukt aan het eind van het stuk ongevraagd dat ‘er dus eigenlijk niets is om je zorgen over te maken’. Waarschijnlijk praat hij zichzelf met deze uitspraak ouderlijke moed in. Want buiten het feit dat zijn zoon hyperintelligent is, maak ik me wél zorgen om deze ongewone situatie, waar de balans ver is te zoeken.

Laurent is een ‘wereldwonder’ en ‘misschien wel de nieuwe Einstein’, probeert ook moeder zich terloops in het gesprek te mengen om zo haar steentje van pedagogische onbekwaamheid bij te dragen. Uit het verhaal blijkt verder dat het jochie de eerste zes jaar van zijn prille leventje is opgevoed door zijn grootouders omdat pa en ma werk voorrang gaven. Oja, pa vertelt ook nog eens trots dat zijn zoon een eigen Instagram-account krijgt, waarbij ze natuurlijk hopen op veel volgers ‘omdat Laurent graag bekend wil worden’. En mocht het ooit fout dreigen te gaan, dan heeft hij een professioneel vangnet van hulp om zich heen omdat er veel artsen in de familie zitten.

Waar deze ouders aan voorbij gaan is het sociaal-emotionele aspect en de druk die ze met hun woorden en daden onbewust op hun kind leggen. Wanneer de verslaggever dit aspect van opvoeden (en onvermogen) aanhaalt, reageert pa geprikkeld dat dit ‘geen leuke vragen zijn’, waarmee hij indirect zijn kop weer in het zand steekt en de ongezonde verhoudingen binnen het gezin etaleert en maar weer eens benadrukt. Het is dan ook goed dat de krant het interview vanuit vaders naïeve en bizarre opvoedoptiek belicht en hiermee een inkijkje geeft in de omgang met zijn zoon.

Wellicht zullen veel mensen niet meteen de zorgwekkende situatie inzien van zoveel geluk (slim kind), mogelijkheden (vermogende ouders) en empathie (zoveel aandacht van pa en ma). Kinderen kunnen het immers soms slechter treffen en opgroeien zonder betrokken ouders, voldoende financiële middelen en een IQ dat misschien net de helft van dat van Laurent zal zijn. Toch is dit een schrijnende situatie en de jonge Laurent lijkt met alle luxe en aandacht om zich heen nu al in te zien dat deze manier van leven zeer uitzonderlijk is. Wanneer ik een filmpje terugkijk van zijn geënsceneerde triomftocht door medialand, zie ik een erg stil en teruggetrokken jongetje dat niet heel gelukkig lijkt met de situatie. Ik hoop ten zeerste dat ik het mis heb.

De vraag is dan ook: hoe zal zijn leven er over een jaar of tien uitzien? Is hij dan daadwerkelijk die te verwachten professor die de wereld door middel van prachtige uitvindingen, oplossingen en inzichten versteld kan laten staan? Heeft hij bijvoorbeeld ongeneeslijk gewaande ziektes geneesbaar kunnen maken? Zal de plastic soep door zijn toedoen weer een heldere, blauwe bouillon zijn geworden? Zullen de ijsberen weer aangesterkt vertoeven in hun aangegroeide ijshabitat? Maar bovenal: zal Laurent een gezond opgroeiend mens zijn geworden, die niet alleen slaagde voor diverse hoge studies maar ook succesvol blijkt te zijn in het leggen van gezonde contacten met leeftijdsgenoten?

Laten we hopen dat vader, ondanks de immense cognitieve bagage van zijn zoon, op dit moment tóch nog de slimste blijkt te zijn, tot inkeer komt en Laurent niet meer als prestige-object zal zien. Zodat zijn kind het leven van een normale puber tegemoet mag gaan en dat voorlopig het kuiltje in de kin de enige overeenkomst tussen hem en zijn zoon blijkt te zijn.