XTC

Ongeveer 10 jaar geleden, heb ik voor het eerst een pilletje uitgeprobeerd. Ik verbleef een tijdje in New York. Leerde nieuwe mensen kennen. Ging uit. In Manhattan, Brooklyn, The Bronx. Het drugsgebruik in het nachtleven was alom aanwezig. Bijna overweldigend. Zowel in de hip-hop scene als in houseclubs.

Op een after in Queens kreeg ik voor de zoveelste keer ‘E’ (lees: XTC) aangeboden. Mijn nieuwsgierigheid draaide overuren. Wel of niet? Waarom doet iedereen het? Hoe voelt het? Ik had altijd een afkeer gehad tegen mensen wiens plezier in het leven ontleend leek aan alcohol en drugs. Toch overwon mijn nieuwsgierigheid het van die afkeer.

Gezamenlijk gingen we naar de wc. Lange rij. Tot mijn verbazing kwamen er steeds meerdere mensen uit één wc. Ook wij volgden dat voorbeeld. Voor ik het wist had iedereen al een pilletje genomen. Ik twijfelde. ‘Take half!’, zeiden ze. En zo geschiedde.

Op de dansvloer begon er iets te gebeuren. Tintelingen. Mijn handen begonnen anders te voelen. De lichteffecten hypnotiseerden me. Al m’n tijdsbesef verdween. Ik voelde een enorme behoefte om mijn lichaam te rekken en te praten met iedereen om me heen. Mijn zintuigen leken een nieuw gebied te betreden: Planeet Heerlijkheid.

En toen uit het niets was alles ineens weer normaal. Foetsie heerlijk gevoel. Ik snapte het niet. Allerlei vragen tolden in mijn hoofd: Is het pilletje nu al uitgewerkt?! Waarom heb ik dan ook een halve genomen?! Zal ik snel een hele erbij nemen…?

Omdat ik niks wist van XTC, wist ik ook niet dat het pilletje niet was uitgewerkt, maar slechts eventjes minder intens voelde tot een nieuwe rush vanzelf weer terugkwam. Die onwetendheid leidde tot een impulsieve daad. Ik nam nog een pilletje erbij. Een hele. Van een vreemde.

Dit keer voelde het anders. Het licht oogde bedreigend. Grote pupillen en strakke kaken cirkelden om me heen. Water. Ik dronk water als een beest. En toen kwamen de hartkloppingen. Mijn vrienden namen me naar een rustige plek en verboden me nog water te drinken. Ze gaven me snoep en probeerden me te kalmeren. Het mocht niet baten. Angst overheerste. Ik dacht dat ik doodging. Een bad trip van hier tot en met Tokyo. Ze namen me mee naar huis en zorgden voor me. Pas na een aantal weken begon ik me normaal te voelen. Jaren later durfde ik weer een pilletje te nemen. Het zijn ervaringen die ik nooit zou willen inwisselen.

Omdat zowel de negatieve als positieve ervaringen hebben beïnvloed hoe ik als Kamerlid aankijk tegen middelen die schadelijk – zelfs levensgevaarlijk – kunnen zijn voor mensen in een samenleving waarin wij vrij zijn om als volwassenen eigen keuzes te maken. Hoe moet de overheid zich verhouden tot ongezond eten , koffie, alcohol, tabak en drugs? Wanneer is een verbod op een middel gerechtvaardigd? Wanneer is regulering te verkiezen boven repressie?

Als we nu kijken naar de omgang van de overheid met deze middelen dan ontbreekt elke vorm van logica: Alcohol en tabak zijn schadelijker dan cannabis, maar cannabis is illegaal. XTC is minder schadelijk dan cannabis, maar XTC is een harddrug. Koffie kan net zo schadelijk zijn als alcohol, maar reclame voor koffie is toegestaan en voor alcohol niet.

Veel van deze verboden zijn cultureel bepaald in plaats van wetenschappelijk. Op basis van onwetendheid in plaats van onderzoek. Maar belangrijker, veel van deze verboden zijn schadelijker dan regulering.

XTC is daarin een perfect voorbeeld. Er zijn veel (vervuilde) XTC-pillen in omloop. Politie en justitie besteden veel tijd, inzet en geld aan de jacht op XTC-laboratoria.  Onderzoek wijst echter uit dat XTC veel minder schadelijk is dan andere toegestane middelen en dan gedacht. Toch is het een harddrug. Een populaire harddrug.

Verketteren of verheerlijken van drugs helpt niet. Mensen experimenteren. Zo ook ik 10 jaar geleden. Dat zullen zij altijd blijven doen. Of de overheid dat nou leuk vindt of niet. Dat besef is een eerste voorwaarde voor een realistisch en effectief drugsbeleid. Frits Bolkestein en anderen begrepen dat.

Tofik Dibi is nummer 10 op de kandidatenlijst van GroenLinks voor de Tweede Kamer. Dit artikel verscheen ook op zijn persoonlijke weblog.