Ze mogen weleens 'dankuwel' zeggen

Donderdagavond hadden de kamerleden van de Kunduz-coalitie het heel druk met stralen en zelffelicitaties. In twee dagen hadden zij het vaderland gered. Er lag een akkoord dat voor de deadline bij de keurmeesters in Brussel kon worden ingediend. Zij lieten zich door de vervelende vraagjes van Diederik Samsom en Emile Roemer niet uit hun voortreffelijk humeur brengen. Ze hadden het gewéldig gedaan met zijn allen. Wilders werd genegeerd. Die heeft zijn eigen cordon sanitaire gebouwd. Hém laten ze voortaan lullen.

Update:

het bovenstaande schreef ik fris van de lever, onder de indruk van het kamerdebat. Daarna volgde een onrustige nacht. Ik had een angstdroom, dat wil je niet weten. Ik stond in de Tweede Kamer een plan te verdedigen. Als parlementariër voor het CDA had ik samen met collega Slob een oplossing gevonden voor de prepensionados die straks drie maanden zonder inkomen zitten door de plotse verhoging van de pensioenleeftijd. Ik zei: “Als echte gezinspartij willen wij de verantwoordelijkheid leggen waar hij hoort. Bij het gezin, net als in de tijd van onze grote inspirator Abraham Kuyper.  Wij zullen prepensionados daarom volledig compenseren en de gemaakte kosten waar mogelijk verhalen op kinderen en als die er niet zijn op kleinkinderen. Als we nu al beginnen met maandelijkse heffingen, dan wordt de pijn verdeeld. Te denken valt ook aan een eenmalige heffing met een sociaal leenstelsel a la dat voor studenten. Een en ander kan makkelijk worden uitgevoerd door DUO”. Ik hoorde het geroffel op de tafeltjes, dat de kamerleden hebben overgenomen van hun collega’s in de Bondsdag. Langzamerhand veranderde dat geroffel van karakter. Het veranderde in het zware gebrom van een motor: er stond een vrachtwagen stationair te draaien voor de deur. Het ochtendlicht prikte in mijn ogen. Een nieuwe dag was begonnen.

Badend in het zweet lag ik op mijn matras.  Het dekbed had ik blijkbaar weggetrapt. ..

Opgelucht ging ik eerst maar eens koffie zetten….