Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Zelfs je moeder is een kech

  •  
30-07-2020
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
781 keer bekeken
  •  
seksueleintimidatie

© Uit een campagne tegen straatintimidatie

Al zolang ik mij kan herinneren ben ik een lustobject.
Als voorbereiding op dit stuk, heb ik mijn vriendinnen gevraagd of ze zich wel eens geseksualiseerd hebben gevoeld. Bijna laconiek werd er verkondigd “Natuurlijk! Wie niet?” Als vervolgvraag hierop vroeg ik hoe oud ze waren toen ze dit gevoel voor het eerst kregen. En hoewel de antwoorden mij niet verbaasden, schrok ik toch best wel. “Ik moet 4 zijn geweest”, “Een jaar of 7”, “Hooguit 9.”
Zelf moet ik een jaar of 8 zijn geweest toen een man naar me riep dat ik wat harder moest rennen zodat mijn borsten “lekker zouden schudden.” Ik schrok, de oudere vriendinnetjes waarmee ik aan het buitenspelen was niet. “Tja, dat gebeurt soms.” Ik was boos, schaamde me. En ergens werd ik ook bekropen door schuld. Ik had ook al best grote borsten, en ik droeg inderdaad nog geen bh’tjes. Dat “Tja, dat gebeurt soms.” voelde nog onbekend, en oneerlijk. Maar bood wel een plek om achter te schuilen, en om de schaamte en de schuld normaal te kunnen maken.
Rond deze zelfde leeftijd kreeg ik mijn eerste seksuele-voorlichtingsles. Niet van mijn ouders, of juf, maar van de jongens uit mijn klas. “Als je geneukt wordt dan ga je heel erg bloeden, en dat gaat dan heel veel pijn doen.” Opnieuw: schrik, schuld en schaamte. Toen ik aan de juf vroeg of het klopte wat de jongens zeiden, antwoordde ze dat dit soms inderdaad zo kan zijn. Hierdoor heb jarenlang gedacht dat seks voor mij als vrouw onprettig zou zijn.
Later, toen ik een jaar of 14 was, begon ik ineens wel te snappen waar die oudere vriendinnetjes, van toen ik 8 was, het over hadden. Ik was aan het dansen op een schoolfeest toen een jongen me in mijn billen kneep. En luidkeels verkondigde dat ik hem later nog wel zou gaan pijpen. Iedereen lachte, ikzelf ook, gezien dit op elk feest waar ik ooit was geweest was voorgekomen. Er werd mij al verteld dat ik vast goed zou kunnen pijpen, voordat ik wist wat pijpen was. “Tja, dat gebeurt soms” was inmiddels een comfortabele zin binnen mijn vocabulaire geworden.
Ik vroeg de vrouwen in mijn omgeving wat hun eerste seksuele ervaring was. Unaniem kwam hieruit naar voren: “Een ongewenste.” Van een jongen die je zoent achter het fietsenhok, terwijl jij hem eigenlijk helemaal niet leuk vind. Tot een gymleraar die je per ongeluk in je borst kneep. Tot de vreemde man op straat die pijp-gebaren naar je maakt als je langs loopt. Het zijn allemaal situaties die vrouwen dehumaniseren. Maar die bijna elke vrouw toch heeft meegemaakt.
Al zolang ik mij kan herinneren ben ik een lustobject. Seksualisering is enorm in ons straatbeeld verweven. Fluitende bouwvakkers zijn cultuur, vaders leren voor de grap “Waar gaan die mooie beentjes naar toe?” aan hun kleuterzonen, “Meisjes plagen kusjes vragen” wordt erin geramd.
Op mijn middelbare school moesten alle meisjes een middag nablijven, terwijl er uitgelegd werd dat we ons niet zo sexy mochten kleden. Het was 30 graden, maar de jongen zouden aanstoot kunnen nemen aan onze korte broekjes.
Het zorgwekkende feit blijft dat er te veel verhalen zijn om in een stuk te verwerken. Dat als ik mijn vriendinnen vraag naar hoe vaak ze zich geïntimideerd voelen, ze dan bijna lachend zeggen “Wekelijks, maar meestal wel vaker.”
Maar wat is nou een concrete oplossing voor dit probleem? Sommige mensen zouden hierop antwoorden dat de vrouw conservatiever moet zijn. Gelukkig is de uitkomst simpeler: leer de mannen dat vrouwen geen object zijn. Spreek je zoons, je vrienden, je vaders, je ooms en je leraren. Want ook je moeders, je oma’s en je vriendinnen hebben zich ooit een object gevoeld.
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.