Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Zijn potenrammers heimelijk homo?

  •  
18-04-2014
  •  
leestijd 2 minuten
  •  
BNNVARA fallback image
Tom à la Ferme bevat weinig werkelijk inzicht in Toms sadomasochistische zelfdestructie of Francis' homofobie
De piepjonge Canadees Xavier Dolan wordt de afgelopen jaren bejubeld als groot filmauteur. Mij moet hij nog voor zich winnen. Zijn werk lijdt aan een euvel waar veel regisseurs die zelf hun scripts schrijven mee worstelen: ze zijn sterk in beelden en individuele scènes, maar zwak in plot. Zijn vierde film Tom à la Ferme is een bewerking van een bestaand toneelstuk. Lost dat de problemen op?
Het begint goed. Tom is een jonge homoseksuele man uit Montréal die afreist naar een afgelegen boerendorpje voor de begrafenis van zijn vriend. Hoe deze is gestorven blijft in het duister. Op de familieboerderij wordt Tom hartelijk ontvangen door de moeder van zijn vriend en een stuk minder hartelijk door diens broer, Francis. Deze potige homofobe boer schrikt niet terug voor fysieke intimidatie om Tom er toe te brengen de geaardheid van zijn dode broer stil houden.
In dit soort conflicten en geheimen zit de potentie voor zinderend drama. Het levert een paar pijnlijk geestige momenten op, als bijvoorbeeld Tom vertelt over de seks met zijn vriend aan de hand van een fictieve vriendin. En de ongemakkelijk situatie gaat zelfs een stapje verder, als er een vreemde seksuele spanning opbloeit tussen Tom en Francis, die sterk schijnt te lijken op zijn broer. Maar uiteindelijk lukt het Tom à la Ferme niet om de sterke opzet uit te bouwen tot een bevredigende film.
Ik kon me niet interesseren voor of verplaatsen in de personages; daarvoor missen ze charme, verleidingskracht en herkenbaarheid. Ook bevat de film weinig werkelijk inzicht in Toms sadomasochistische zelfdestructie of Francis’ homofobie. De suggestie dat achter een potenrammer een verdrongen homo schuilt, is niet alleen een cliché, maar ook een veronderstelling waarin ik niet geloof.
Naarmate de film vordert, wordt het plot steeds warriger. Er worden allerlei suggesties en spanningen opgewekt, die maar half of helemaal niet worden ingelost. Dat bepaalde zaken half verklaard blijven, is waarschijnlijk de bedoeling, maar hierin is geen goede balans geworden. Tom à la Ferme wordt er niet interessanter van, alleen maar ongeloofwaardiger. De unheimische spanning waarmee Tom à la Ferme begint voelt uiteindelijk als een holle huls. De muziek van Gariel Yared fantastisch is, dat moet wel worden gezegd.
Bart Juttmann, bekend van de webserie Ideale Liefde, bespreekt op Joop wekelijks een film.  Volg Bart ook op Twitter

Meer over:

opinie, lekker
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.