Zoethoudertje voor vrijgezellen

Waarom weet ik niet, maar de Engelse media brachten ineens allemaal een artikel over hoe het nemen van een toetje na een eerste afspraakje de kans op een vervolgdate groter is. In lyrisch proza wordt in elke krant hetzelfde geschreven, alsof ze allemaal hetzelfde persbericht hebben gekopieerd: “If you want to ignite the flames of passion on a date – order dessert. And you might want to buy your date a box of chocolates too.” Tip 1 voor beginnende versierders dus. Maar klopt dit wel?

Het gaat allemaal terug naar een artikel in het wetenschappelijk tijdschrift  ‘Journal of Social and Personal Relationships’. Het werd uitgevoerd door medewerkers van de Purdue Universiteit in de Verenigde Staten, maar er werkte ook iemand van de Radboud Universiteit in Nijmegen aan mee.

Het onderzoek bestond uit twee tests. In het eerste experiment werd aan 125 proefpersonen een potentiële partner beschreven. Daarna dronk de ene helft een glas gewoon water en de andere helft een glas water met daarin suiker. In de groep van met zoet bedwelmde proefpersonen groep was er beduidend meer interesse in een tweede contact en zij hadden ook een optimistischer idee over hoe zo’n tweede ontmoeting zou verlopen. In het tweede experiment deden 155 proefpersonen mee en de ene helft kreeg een zoet biscuitje, de tweede een droog ongezoet koekje. Daar waren de resultaten hetzelfde.

Zoet smaakt naar meer Hoera, roepen de onderzoekers, in eerdere onderzoeken is aangetoond dat iets zoets ervoor zorgt dat er meer dopamine vrijkomt. Het is dus duidelijk. Dopamine is de zenuwboodschapper (neurotransmitter) die vrij komt als beloning voor lonend gedrag. Dat werkt zo in onze hersenen om ons aan te moedigen bij gedrag dat ons iets oplevert. Zoet is de smaak van de energie, die mensen nodig hebben. Daarom wil je meer. In de natuur was het ook zo dat de ontmoeting van een potentiële partner waarmee je kinderen zou kunnen maken beloond werd met dopamine. Dus wil je meer. Eigenlijk alle gedrag dat ons bij het overleven helpt (bijvoorbeeld ook een activiteit  waarbij je veel producten of geld krijgt) moeten we herhalen. Je kunt je voorstellen dat het kan leiden tot cravings naar zoet, tot verliefd worden en die ander niet uit je hoofd kunnen zetten of tot gokverslaving. Dat wordt ook wel bevestigd door de bijverschijnselen van mensen die medicijnen die de Ziekte van Parkinson slikken. Die geneesmiddelen zorgen voor meer aanmaak aan dopamine. Sommige van deze mensen krijgen een seksverslaving of vergokken hun huis.

Liever het toetje, dan de date Ik vind dat de conclusies van dit onderzoek wel kort door de bocht zijn en dat geldt zeker voor de krantenkoppen. Het is maar helemaal de vraag of het dopamine-effect van de ene ervaring invloed heeft op verlangen naar ander gedrag. Het onderzoek lijkt dit wel te suggereren, maar is het niet zo dat je hersenen het gedrag willen herhalen vanwege het dopamine-effect? Omdat je op een tweede date dan weer zo’n lekker toetje krijgt en niet noodzakelijkerwijs omdat je de persoon met wie je dat lekkere toetje at zo geweldig vindt?

Trouwens, het is een laboratoriumonderzoek. Wat gebeurt er als je echt met iemand uit bent en er komt geen behoorlijk gesprek op gang, hij stopt daardoor niet met praten over zijn werk en wat hij later allemaal zal gaan doen en zij kijkt doodverveeld naar een ander tafeltje waar ze ziet dat ze net het toetje hebben gehad en nu vertrekken. Waren we ook maar vast zo ver, denkt ze. En als hij informeert (aangevuurd door het artikel dat hij zojuist in de krant las) “Zullen we nog wat toe nemen?” dan zegt ze. “Laten we maar niet doen. Ik moet morgen er weer vroeg uit.”

 

Het laatste boek van Ivan Wolffers is ‘Als de tijd voor altijd stil zou staan ‘

Volg Ivan Wolffers ook op Twitter Ivan schrijft voor Joop elke dag een Gezond Weetje van de Dag:  klik hier voor een overzicht