Zorgen voor oma

Door de inperking van de AWBZ en andere maatregelen moet je wel heel erg hulpbehoevend zijn om nog in een verzorgingstehuis terecht te komen. Naar het schijnt bereidt een aantal van deze instellingen zich al voor op leegloop. Ze willen de woonruimte dan gaan verhuren. Dit is – zei iemand uit de sector dinsdagavond op TV Oost – de grootste hervorming van de ouderenzorg sinds mensenheugenis.

Het is de bedoeling dat gebrekkige bejaarden hulp aan huis krijgen, maar dat er ook eerst gekeken wordt of die niet door familie en vrienden verleend kan worden.

Dit betekent een voorland van eenzame opsluiting in je laatste jaren, vooral als je een woning hebt die niet voor invaliden is aangepast, wat met de meeste huizen het geval is. En daarin ben je dan allereerst afhankelijk van je familie, die mantelzorg dient te leveren.

Zulke zorg kregen mijn grootouders ook. Dat was te regelen want al mijn tantes waren huisvrouw en het grootste deel van de familie woonde in twee aaneengesloten wijken zoals gebruikelijk was aan het begin van de jaren zestig. Nu leven de Van der Horsten in het hele land. Meestal hebben beide partners een baan. Dat maakt mantelzorg ingewikkeld. Komen ik en mijn neven – als we straks gaan kwakkelen – dan wél in aanmerking voor hulp aan huis? Daar twijfel ik niet aan. Dat zal wel gebeuren al is het moeilijk om over de kwaliteit van die ondersteuning uitspraken te doen.

Vervolgens worden de kosten daarvan op de familieleden verhaald van wie mantelzorg verwacht mocht worden. Met de huidige politieke constellatie valt de invoering van een mantelzorgplicht te verwachten waarop zulk een verhaal kan worden gebaseerd.

Nieuw is dat allemaal niet. Voor de invoering van de Bijstandswet probeerde de sociale dienst de rekening voor uitkeringen zoveel mogelijk bij de familie neer te leggen. Je zult zien dat dit principe terugkeert en nog tot familie in de derde graad ook, want je moet maar rekenen: de bomen groeien niet meer tot in de hemel en je kunt niet álles op de samenleving afwentelen.

Toch?