Volgens de Telegraaf en tal van andere websites zijn ze eindelijk gepakt, de drie lamstralen die in het volle zicht van bewakingscamera’s een invalide zwerver mishandelden. Hij zat in zijn rolstoel zat te slapen in een nisje van de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag.
Over het karakter van de daders wil ik het niet hebben. Daar kunt U zich zelf wel een voorstelling van maken. Dat de mishandeling plaats vond op 24 juli en dat de politie de beelden pas half september vrijgaf, wil ik alleen maar even aanstippen. De politie had vast een uitstekende reden om die beelden bijna zeven weken vast te houden. Een voortreffelijke reden waarvan wij burgers ons geen voorstelling kunnen maken. Nee, laat dat maar zitten.
Het gaat me om iets anders: de aard van de berichtgeving over deze gehandicapte zwerver die in zijn rolstoel op straat slaapt. Wie op zoek gaat naar nadere informatie vindt op de sites van media en bloggers nauwelijks iets over de achtergrond van het slachtoffer. Avro’s Opsporing Verzocht weet te melden dat de zwerver “nooit voor overlast zorgde”. AD/Haagsche Courant zegt: “De 53-jarige man voelt zich daar veilig. Hij zit daar geregeld, veroorzaakt nooit overlast en krijgt vaak iets te eten van voorbijgangers of beveiligers”.
Daar blijft het bij. Geen medium plaatst vraagtekens bij het feit dat je tegenwoordig ook zonder meer op straat terecht kan komen als je in een rolstoel zit. Of probeerde er achter te komen hoe het komt dat die man op straat moet slapen. Dat wordt als een gegeven aanvaard. Het gegeven dat in het tegenwoordige Nederland ook zwaar invaliden dakloos kunnen worden, is in de ogen van media en opiniemakers geen nieuws meer. Wel is blijkbaar de vraag belangrijk, of zo’n schlemiel in een rolstoel al dan niet overlast veroorzaakte.
Een paar honderd meter van de nis waar de rolstoeler zijn noodlottige nacht doorbracht, is het werkvertrek van Mark Rutte. “De staat is geen geluksmachine”, zegt hij graag.
Inderdaad. Zijn ideale staat komt steeds dichterbij.