Als raadslid krijg je in tijd van bezuinigingen veel ontroerende emails. Vaak gaan die door merg en been. “De gemeente heeft onze subsidie stopgezet, als de raad ons nu niet red, dan….” Wat er na het woordje “dan” komt is vervolgens altijd verdrietig. Zo ook in het geval van de buddyzorg voor chronisch zieke homo’s, lesbo’s en transgenders. Was deze taak eerst belangrijk als stervensbegeleiding voor AIDS-patiënten, ook vandaag is buddyzorg nog relevant; zeer veel HLTB’s met chronische ziektes, vaak middelbaar of ouder, voelen zich gestigmatiseerd of zijn geïsoleerd. Uit de kast komen als homo met HIV of lesbo met hepatitis C is bijvoorbeeld niet makkelijk in een verzorgingshuis.

Vrijdag bestond de openstelling van het huwelijk voor paren van gelijk geslacht, beter bekend als het ‘homohuwelijk’, tien jaar. Als eerste land ter wereld besloot Nederland hetero- en homoparen gelijk te behandelen. Niet langer dicteerde de overheid dat een huwelijk alleen gesloten kon worden tussen een jongen en een meisje, maar konden alle verliefde Nederlanders van hetzelfde geluk genieten. Nederland is nog altijd een van de weinige landen in de wereld waar homo’s en lesbo’s zonder problemen een door de overheid erkend huwelijk kunnen sluiten.