Gister kwam in het nieuws dat een groep mensen er voor pleit het woord ‘kutmarokkanen’ uit de Dikke van Dale te schrappen, omdat het stigmatiserend zou werken. Ik geniet de zeer twijfelachtige eer in 2002 de ‘founding father’ van dat woord te zijn (klopt niet: dat was de voetballer Jan Wouters in 1986), maar als ik ook maar 1 aanwijzing zou hebben dat het schrappen van dat woord in de Van Dale ook maar iets zou oplossen van de problematiek om dat woord heen, zou ik voorop lopen in de strijd dat woord voor eeuwig te verbannen.

We hadden naast Almere ook Den Haag (stad 3) en Rotterdam (stad 2) de eerste positie verloren. En in Amsterdam was de partij zonder Marcouch als lijstduwer (2 zetels) en de kabinetsval-bonus ook niet boven de 12 zetels uitgekomen. Natuurlijk, te bewijzen valt het nooit. Maar helderziende hoef je er ook niet voor te zijn.

Met die kilometerheffing is niks mis: heffing naar gebruik en grootte van je auto is buitengewoon sociaal. En als de berekeningen kloppen gaan de meesten niet meer, maar juist iets minder betalen, als de aanschafbelasting en de wegenbelasting gaan verdwijnen. Tot zover- maar geen streep verder- het goede nieuws. Want Rijk en Provincie blijken al een half jaar geleden te hebben afgesproken dat het geld dat de provincie zodirect niet meer uit de wegenbelasting krijgt (zo’n slordige 1,3 miljard aan zogenaamde opcenten) gecompenseerd mag worden met een (nieuwe) provinciale belasting voor iedere ingezetene.

De PvdA Amsterdam – althans het Nieuw-Westelijke deel daarvan – weigert Ahmed Marcouch lijsttrekker te maken, mogen wij in de kranten lezen.

Anderhalf jaar terug schreef ik in de Volkskrant dat mijn partij vier structurele problemen heeft: een personeelsprobleem, een uitstralingsprobleem, een geloofwaardigheidsprobleem en een existentieel probleem.

Daar is helaas niet veel in veranderd. In november 2009 voeg ik er –gezien talloze gebeurtenissen van de afgelopen twee jaar- een vijfde probleem aan toe: wij zijn meesters in het schieten in eigen voeten.