Hij heet Wim en hij is betonstorter. Om deze twee feiten wordt hartelijke gelachen in de bus terug vanaf Lowlands. Een groepje Leidse studentes (rechten, psychologie en pedagogiek) kronkelt kirrend van festivalnapret in de stoelen. Twee veertigers, de een pafferig, de ander gekreukeld van gezicht, kwijlen instemmend toe. Zij hadden zojuist nog geprobeerd om bij de meisjes in het gevlei te komen door te beweren dat zij dj’s waren, maar nu verzekerden zij hen dat ook zij heus hoogopgeleid waren. In hun gezamenlijke hoon voor Wim de betonstorter hadden ze elkaar gevonden. En waarom zouden ze hem niet uitlachen? Wim had, anders dan zij, een beroep gekozen dat ooit waarschijnlijk ook door machines kan en zal worden gedaan. Wim is een uitstervende soort en zij zijn de toekomst. Een grimmige toekomst is het wel als de schoolklassen zelfs op een festival zo ver van elkaar afstaan.

Twee jongetjes, allebei 7 jaar oud, allebei gepakt terwijl ze een joyride maakten met de auto van hun ouders. De ene werd vervolgens door de media afgeschilderd als kwajongen die een foutje had gemaakt en niets kwaads van zins was geweest. De ander werd neergezet als crimineel in de dop die de buurt op zijn kop wilde zetten en nu zo snel mogelijk ‘van straat moet worden gehaald’. Het verschil tussen de twee jongens: de eerste is blank, de tweede is zwart. Dit is een Amerikaans voorbeeld, maar ook in Nederland tiert dit soort etikettering van kinderen en jongeren welig.

Ze zeiden het nog voorzichtig. De relatie tussen allochtonen en autochtonen is er niet beter op geworden de afgelopen achttien jaar. Logisch als je bedenkt dat na de aankomst van de genoemde allochtonen de samenleving met een rotgang is gesegregeerd. Woonden mijn allochtone ouders begin jaren ’80 van de vorige eeuw nog aan de rand van het Amsterdamse centrum naast allemaal klassieke voorbeelden van genoemde autochtonen, tegenwoordig is er in hun portiek in het verre Westen niet één oud-Nederlandse naam te vinden.