'Ik wil hier niet sterven'

‘Ik wil hier niet sterven’, schrijft de 35-jarige Samir Naji al Hasan Moqbel vanochtend in een opiniestuk in de New York Times. Hij zit al ruim 11 jaar zonder proces gevangen op Guantanamo Bay.

Moqbel zit sinds 2002 in Guantánamo Bay. Het artikel in de New York Times heeft hij dan ook niet zelf kunnen schrijven. Hij deed zijn relaas via een Arabische tolk aan zijn advocaten, die het aan de krant stuurden. Moqbel is een van de gevangenen die in hongerstaking is. Hij schrijft: 

Één man hier weegt slechts 77 pond (35 kilo, red.). Een ander 98 (44,5 kilo). De laatste keer woog ik 132 pond (60 kilo), maar dat was een maand geleden.

Afgelopen weekend liepen de spanningen in de Amerikaanse gevangenis Guantanámo Bay op, zo meldt NRC Handelsblad. De gevangenen zijn al sinds begin februari in hongerstaking uit protest tegen hun uitzichtloze gevangenschap en de omstandigheden op de basis op Cuba. Zaterdag braken gevechten uit.

Over die gevechten schrijft Al Hasan Moqbel niet. Wel probeert hij inzicht te geven in waarom de gevangenen zich tegen de bewakers keerden.

Moqbel zit al elf jaar en drie maanden vast. Er zijn hem nooit misdaden ten laste gelegd, een rechtszaak is er nooit geweest. Volgens hem had hij al jaren geleden thuis kunnen zijn, omdat niemand denkt dat hij echt een bedreiging is. Waarom hij daar dan nog steeds zit, blijft onduidelijk, zo vertaalt NRC.

Waarom hij überhaupt dan ooit daar terecht kwam? Volgens het leger was hij bewaker van Osama bin Laden. Maar volgens Moqbel is dat complete onzin. Sinds 10 februari is hij in hongerstaking: I will not eat until they restore my dignity. Maar van het herstellen van zijn waardigheid is geen sprake:

Vorige maand, op 15 maart, lag ik ziek in het gevangenisziekenhuis en weigerde ik te eten. Een team van het E.R.F. (Extreme Reaction Forde), een troep van acht militaire politieagenten met reluitrusting, stormde binnen. Ze bonden mijn handen en voeten aan het bed. Ze staken onder dwang een infuus in mijn hand. Ik ben 256 uur lang zo, een het bed gebonden, gebleven. Ik mocht in die tijd niet naar de toilet. Ze plaatsten een kateter, wat pijnlijk, vernederend en onnodig was.

Sinds die tijd wordt hij onder dwang gevoed. Genoeg personeel om de vele hongerstakers te voeden is er niet. Het moet dus snel gebeuren, waardoor het met meer pijn gepaard gaat. Dagelijks vallen de veertig mensen in hongerstaking volgens hem flauw van uitputting, en er lijkt geen einde aan de gevangenschap te komen, schrijft hij.

“Ik wil hier niet sterven, maar totdat president Obama en de president van Jemen iets doen, is dat wat ik iedere dag op het spel zet.

New York Times: Gitmo is killing me

NRC: Ik wil niet sterven in Guantanamo Bay – maar hij zit er al 11 jaar zonder proces

Foto-cc: JTF Guantanamo