De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen
In de isoleercel omdat niemand zich raad weet met verstandelijk gehandicapte
•
129 keer bekeken
• 
© 2017-01-31 12:57:03 DEN HAAG - Een opvangkamer op de afdeling Opvang Verwarde Personen op het hoofdbureau van de Politie in Den Haag. ANP BART MAAT
In dagblad Trouw staat dinsdag een schrijnend verhaal over de dochter van Arja Boogaard. De 27-jarige Daphne is verstandelijk beperkt en heeft de afgelopen zeven jaar van haar leven al zo’n 4000 uur – 167 dagen – in een isoleercel moeten doorbrengen. De reden: niemand weet zich raad met haar.
Aan Trouw legt haar moeder uit:
"Als iemand iets in januari aan Daphne vraagt, dan is het kwartje pas in maart gevallen. Verzorgers proberen het dan anders te formuleren, zodat ze het misschien wel snapt. Maar dan krijgt ze alleen maar meer informatie binnen, waardoor er nog meer chaos in haar hoofd ontstaat. Dan blokkeert ze. Op zo’n moment gedraagt ze zich net als een kind van drie. Ze loopt weg, gaat stampvoeten of verstopt zich angstig onder haar bed."
Volgens de instelling is haar gedrag gevaarlijk. Om ervoor te zorgen dat Daphne noch zichzelf, noch anderen iets aandoet, wordt ze dan maar in een isoleercel gestopt. Daphne heeft klassiek autisme met ‘een disharmonisch ontwikkelingsprofiel’. Dat houdt in dat ze er volwassen uitziet, maar van binnen een peuter. In de omgeving waar ze in zit – de instelling Emergis – is de zorg gericht op eigen verantwoordelijkheid, eigen inbreng en veel communicatie: precies zaken waar Daphne niet zoveel mee kan.
Het probleem is bekend. Daphnes zaak staat dan ook niet op zichzelf. Er zijn volgens Emergis ‘nog twee gevallen’ in de Zeeuwse instelling voor wie niet de juiste zorg beschikbaar is. Ook zij zouden vaker in de isoleercel belanden.
Mensen als Daphne zouden eigenlijk specifieke zorg moeten krijgen. Paul de Schipper van Emergis zegt tegen de krant:
"Ons vak is de psychiatrie. Komen er andere factoren bij als een verstandelijke beperking of agressief gedrag, dan lopen wij tegen onze eigen beperkingen aan. Wij doen ons uiterste best kennis uit te wisselen, meer verpleging in te zetten of een andere plek voor cliënten te vinden als zij daar beter passen. Maar soms komen we tot het punt dat we het echt niet meer weten. Dan voelen wij ons zo machteloos."
Meer over:
nieuwsPraat mee
0/1500