100 dagen

Column uitgesproken bij de aftrap van het ‘100 dagen Rutte II’-debat in Arminius te Rotterdam, een mede door Joop georganiseerde avond.

Je kunt veel doen in 100 dagen. Of zelfs in mínder dan 100 dagen. Je kunt een reis om de wereld maken in 80 dagen. Je kunt 40 dagen mediteren onder een boom en tijdens het mediteren onder die boom alle verleidingen op het gebied van seks, eten en drinken van je afslaan en na die 40 dagen opstaan als boedha. Maar je kunt ook 100 dagen opgesloten zitten en 7 dagen per week, 24 uur per dag gefilmd worden in een Almeerse villa om er daarna als bekende Nederlander weer uit te lopen. Je kunt ook meedoen aan een ander televisieprogramma en 40 dagen geen seks hebben.

Het zijn maar wat suggesties.

Er gebeuren trouwens veel dingen in 40 dagen. Naast dat hele boedhaverhaal, mag -na een gecompliceerde beenbreuk- je gips er weer af na 40 dagen. De katholieken vasten precies 40 dagen en trainingsschema’s voor topsporters duren gemiddeld 40 dagen. Ben je niet zo actief, maar wil je wel wat bereiken, het schijnt dat ongemerkt je lichaamscellen zich weer vernieuwd hebben na 40 dagen.

Je hoeft dus geen minister-president te zijn om het verschil te maken in 100 dagen of zelfs minder. Wat mij betreft hoef je ook niet te lijden door te vasten of jezelf alle pleziertjes in het leven te ontzeggen. Maar wat ik wel belangrijk vind, is dat je het verschil maakt. En je kunt alleen maar het verschil maken door te zijn wie je bent. Door vanuit authenticiteit bruggen te slaan tussen de mensen waar het omgaat. Of dat nu in je straat is, in je stad, dorp, land of in de wereld. Zolang je maar samen ergens aan bouwt. Ik weet niet welke brug Rutte in zijn hoofd had toen hij bruggen wilde slaan, maar ik moest denken aan de brug der zuchten in Venetië. Vroeger moesten de veroordeelden over deze brug heen lopen voordat ze in de kille en vochtige kerkers werden opgesloten. Via de raampjes van de brug zagen de gevangenen dan voor de laatste keer het daglicht. Soms heb je meer nodig dan alleen wat daglicht om het perspectief te blijven zien. Iedereen wil uitzicht, ook al doet het je soms zuchten.

Ik ken Rutte niet, ik ken eigenlijk niemand van dit kabinet en zij kennnen vooral mij niet, maar ik ga er, als doorsnee, Nederlandse vrouw met vaste lasten, ik ga er vanuit dat Rutte niet de brug der zuchten in zijn hoofd had toen hij bruggen wilde slaan. Tussen ons gezegd en gezwegen: Rutte lijkt me meer een type voor de Golden Gate.

Goed. We hebben te maken met een crisis. Maar het Chinese karakter voor crisis bestaat uit twee andere tekens, namelijk die van angst + kans, en ik vind dat hoopvol. Want wie kent ze niet, die tijden van crises die zo uitzichtloos leken dat ze je deden zuchten, zelfs al zag je nog een glimpje daglicht? Als je nu terugkijkt, weet ik zeker dat je nog precies weet wanneer je dat knisperende helderende moment voor je zag waarop het weer goed kwam. Dat je bruggen wist te slaan. Dat je in actie kwam. Dat je angst en actie bij elkaar optelde en lef toonde. Dat je liet zien wie je was.

Wat zou het mooi zijn als iedereen kon laten zien wie hij is.

Bruggen bouwen klinkt heel technisch en ingewikkeld, maar eigenlijk is het niets meer dan het verbinden van de plekken die al bestaan met de mensen die er al zijn. Echte leiders willen geen nieuwe plekken veroveren, ze willen verbinden wat er al is. Het goede doen. Het is het verschil tussen macht en kracht: het verschil tussen de leider wíllen zijn en ‘toevallig’ de leider zijn. Het verschil tussen Bush en Mandela, bijvoorbeeld.

Maar laat ik de lat niet te hoog leggen. Na 100 dagen Rutte II loop ik nog steeds achter met de was, moet ik nog steeds mijn aangifte over 2011 indienen en heb ik nog steeds geen brug geslagen tussen mij en mijn puberdochter. Maar toch. Er is hoop. Want er schijnt iemand te zijn geweest die binnen 6 dagen het heelal wist te scheppen, een rustdag incalculeerde en zag dat het goed was.