Advies aan Mauro

Het politieke debat over de kwestie Mauro is zo goed als overgewaaid en bij het CDA zijn de rijen weer gesloten. Eind goed al goed zou je zeggen. Maar niet voor Mauro. Hij krijgt geen verblijfsvergunning en moet nu gaan kiezen wat te doen. Hij heeft drie keuzes: 1 teruggaan naar Angola, 2 een studievisum aanvragen en 3 procederen bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM). In deze bijdrage volgt mijn advies.

Aanvraag studievisum

Een politiek compromis, waarmee de CDA-fractie kan leven, is dat voor Mauro een uitzondering wordt gemaakt, zodat hij niet terug hoeft naar Angola om vandaar een Machtiging tot Voorlopig Verblijf (MVV) aan te vragen voor zijn studie. De vraag is of daarmee voor Mauro en zijn pleeggezin de kous af is. Ondanks dit politieke compromis zitten er vele haken en ogen aan het studievisum; met een onzekere toekomst. Om voor het studievisum in aanmerking te komen, moet hij aan tien voorwaarden voldoen.

Mauro volgt momenteel een ICT-opleiding op MBO-3-niveau. Eén van de voorwaarden is dat er in Angola geen vergelijkbare opleiding mag zijn. Mocht dit het geval zijn, dan mag Mauro zijn opleiding volgens de regels niet in Nederland volgen. Een andere eis is dat Mauro alleen dan een studievisum kan krijgen – als Nederland het meest aangewezen land is – om de betreffende mbo-opleiding te volgen. Dat betekent dat de opleiding die Mauro volgt nergens anders wordt aangebonden. Hierbij kan gedacht worden aan typisch Nederlandse mbo-opleidingen voor de land- en tuinbouwsector. Voor dit type opleidingen is Nederland uniek. Maar daar heeft Mauro er niets aan.

Weer een andere eis is dat Mauro na zijn studie alsnog terug moet naar Angola. De studie moet immers een ‘positieve bijdrage’ aan het land van herkomst leveren. Ook dit lezen we in de regels. Mauro moet een zgn. ‘bewustverklaring’ ondertekenen, waarmee hij aangeeft dat hij weet dat hij over een tijd Nederland moet verlaten. Daar zit dus een addertje onder het gras. Met het aanvragen van een studievisum tekent Mauro dus ook voor zijn eigen vertrek uit Nederland.

Procedure bij het EHRM

Mauro heeft tot het hoogste nationale rechtscollege geprocedeerd. Daarmee is voor hem de vrij om naar het EHRM te stappen. Het Hof beoordeelt of aan Mauro een ‘normale’ verblijfsvergunning moet worden gegeven. Daarnaast verleent het EHRM uitstel van vertrek aan Mauro. Op grond daarvan zal hij niet worden uitgezet, zolang de procedure loopt. Hij verblijft dan legaal in Nederland. Het Hof zal beoordelen of ingeval van Mauro sprake is van het gezinsleven (family life). Het EVRM zal Kijken naar de leeftijd van Mauro, zijn verblijfsduur in Nederland, de band met zijn pleegouders enz. In een eerdere procedure heeft rechtbank Amsterdam een vergelijkbare toetsing gedaan en kwam toen tot de conclusie dat tussen Mauro en zijn pleeggezin sprake is van family life.

Op grond van de uitspraak van deze rechtbank had Mauro een verblijfsvergunning moeten krijgen. Maar de minister ging tegen die uitspraak in beroep bij de Raad van State. Gezien de eerdere uitspraken van het EHRM met betrekking tot family life is de kans zeker groot dat het Hof tot een positief oordeel komt. Indien het EHRM tot een positief oordeel komt, dan is minister Leers gehouden aan Mauro een verblijfsvergunning te geven. In dat geval is Mauro af van een hoop onzekerheid. In tegenstelling tot de Raad van State heeft het EHRM de mogelijkheid om een volle inhoudelijke toetsing te doen op de aanvraag van Mauro.

Procederen bij het EHRM is dus zeker de moeite waard en prevaleert wat mij betreft boven het aanvraag van een studievisum. Verlening van studievisum is eigenlijk de oplossing om een einde te maken aan al dat politiek gekonkel. Procedure bij het EHRM biedt een echte oplossing aan Mauro en zijn pleeggezin.

Uitzondering maken voor Mauro

Het ziet er dus naar uit dat voor Mauro een uitzondering gemaakt wordt, zodat hij de aanvraag voor de MVV in Nederland mag indienen. De vraag is wanneer de minister volgens de regels een dergelijke uitzondering kan maken. Dat kan de minister doen wanneer de gezondheidstoestand van een vreemdeling hem niet in staat stelt om naar zijn land te reizen. Mauro is gelukkig kerngezond. Deze uitzonderingsgrond geldt dus niet voor hem. Minister Leers kan verder een uitzondering maken, indien in redelijkheid niet van een vreemdeling verlangd kan worden dat hij teruggaat naar zijn land om daar een MVV aan te vragen.

Om te beoordelen of van Mauro in redelijkheid niet verlangd kan worden dat hij teruggaat naar zijn land voor het aanvragen een MVV, dient de minister te kijken naar de persoonlijke omstandigheden van Mauro, zoals zijn gezinsleven, zijn leeftijd, zijn verblijfsduur in Nederland enz. Naar al deze omstandigheden heeft de minister al gekeken en heeft geoordeeld dat deze onvoldoende zijn om aan Mauro in Nederland te laten blijven. De minister kan nu niet ineens op basis van dezelfde omstandigheden tot een ander oordeel komen.

Maar laten we vooral ook niet vergeten dat als de minister nu voor Mauro een uitzondering maakt, dat het aanzuigende werking zal hebben. Er zijn honderden buitenlandse studenten in Nederland die uitgezet gaan worden. Zij willen ook graag vanuit Nederland een MVV aanvragen voor hun studie. Minister Leers heeft steeds gezegd dat hij met alle macht wil voorkomen dat zijn beslissing in de zaak Mauro precedent schept voor vergelijkbare gevallen. Maar hij schept nu juist zelf precedent door Mauro toe te staan om zijn aanvraag in Nederland in te dienen.

Waar is minister Leers nou eigenlijk mee bezig; gaat hij consequent de regels toepassen en kijken of hij een fatsoenlijke CDA-waardige oplossing kan vinden voor deze jonge man en zijn pleeggezin, of gebruikt hij Mauro als een slachtoffer van een gemeen politiek spelletje?