Affaire GeenStijl bewijst: Nederland lijkt terug te keren naar de puberale fase

De laatste dagen bevinden de fans van Geen Stijl zich in een onmogelijke positie. Zij verdedigen de vrijheid van meningsuiting door op te komen voor het heilige en onvervreemdbare recht om Rosanne Hertzberger voor het front van de publieke opinie een droogsloot te noemen. Dat deed bijvoorbeeld Ebru Umar toen zij afgelopen zaterdag de Pim Fortuynprijs in ontvangst nam. Ze zei:

Stijlloos.Ongefundeerd.En nodeloos kwetsend.

Nou ja eigenlijk vooral dom.

Deze 100 mediavrouwen hebben geen idee wat vrijheid is. Deze 100 mediavrouwen misgunnen anderen hun vrijheid. Deze 100 mediavrouwen leggen anderen, schrijvers en lezers hun mening hun gelijk en hun moreel kompas op.

Deze 100 mediavrouwen zijn gevaarlijk.

Voor de duidelijkheid nog even een staaltje van de opinievorming die Umar zo eloquent verdedigde:

Dit is misschien niet helemaal de context waarin je de vrijheid van meningsuiting een goede naam bezorgt. Toch is Ebru Umar voorvrouw in een heel leger bloggers en twitterati dat op het internet zijn woede uit over de advertentieboycot waartoe de NRC-columniste Rosanne Hertzberger en haar honderd medestandster s oproepen. Ze hebben ergens nog een punt ook: het is niet erg elegant om je tegenstanders in hun boterham te treffen, ook al zijn het juist dit soort twitterati dat onder aanvoering van hun geliefde roze weblog een hen onwelgevallig internetauteur als Peter Breedveld ( beschouwd als een overloper naar de linkse kerk) steeds maar weer aangeven bij zijn werkgever, het weekblad Ad Valvas van de Vrije Universiteit. Godshemeltjelief, wat wringt er toch veel in het goede vaderland.

Dat komt omdat het een scherpslijpersland is geworden. Daarom kan een affaire als die van GeenStijl en de verkrachtingsfantasieen zo uit de hand lopen. Hoe zou het in een volwassen samenleving gaan, waar inderdaad debat plaatsvindt en niet overspannen geschreeuw naar de vijandige buren aan de andere kant van de schutting daarvoor doorgaat? Dan was zoiets een bedrijfsongeval geweest. Dan had men onmiddellijk vastgesteld dat de zaken misschien een beetje uit de hand waren gelopen, dat er intimiderende teksten op de site hadden gestaan en dat een buitenstaander inderdaad zou kunnen zeggen dat die door de redactie zelf waren uitgelokt. Rosanne Hertzberger had hier al dan niet in het gezelschap van haar honderd medestandsters op gewezen in een geharnaste reactie aan GeenStijl zelf, misschien niet eens voor publicatie. Daarna had de hoofdredacteur van GeenStijl in ootmoed het hoofd gebogen en gezegd dat ze voortaan beter op hun woorden zouden letten en de dames even scherp en hatelijk als voorheen van katoen zouden geven maar niet op deze intimiderende wijze, dat het inderdaad niet aanging ze hoofdpersoon te maken in verkrachtingsfantasieen, dat er ook nog zoiets bestond als niveau en beschaving en dat men die in het vuur van het debat even uit het oog was verloren. Het zal niet meer voorkomen, stond er op het door de hoofdredacteur van GeenStijl persoonlijk getekende kaartje aan de enorme bos bloemen die Rosanne Hertzberger ontving.

Iedereen tevreden. Zo gaat dat in een volwassen land.

Maar dat is Nederland niet meer. Het lijkt soms wel of het tot de puberale fase is teruggekeerd.