Alleen de Eerste Kamer telt nog

Op maandagmiddag heeft de Nederlandsche Bank het consumentenvertrouwen een nieuwe knauw gegeven: de economie blijft krimpen en de regering zal er niet in slagen om het financieringstekort beneden de drie procent te krijgen.

Dat komt, zeggen sommigen, door de stagnatie van de export. Dat laatste is opmerkelijk, want Duitsland blijkt juist een exportgroei te verwachten. Waarschijnlijk omdat heeft het buurland méér klanten heeft in welvarende delen van de wereld dan onze zogenaamde internationale handelsnatie en misschien ook door een slimmer aanbod.

Hoe dan ook, aan de inkomstenkant loopt het fout voor de overheid: krimp betekent minder belastingopbrengsten. Spectaculairder voorbeelden zijn te zien in Zuid-Europa, want wat Nieuw Paars doet is een light versie van wat daar op instigatie van Brussel aan de bevolkingen wordt opgelegd.

Bij Pauw en Witteman stelde professor Ewald Engelen – nog steeds trots op het mooie pak dat hij op een Rotterdamse discussie-avond van Joop voor het eerst droeg – vast dat wij met een schuldencrisis zitten die maatschappelijk is en helemaal niet zo van de overheid. Economische krimp betekent dat die schuld groeit in vergelijking met wat wij met zijn allen verdienen. Daardoor komen steeds meer burgers in de moeilijkheden. De schulden groeien hen boven het hoofd. Zij vallen weg als belastingbetaler waardoor een nieuwe bijdrage wordt geleverd aan de toename van het overheidstekort. De rest geeft zo weinig mogelijk uit om dit dreigend lot te voorkomen. Was een huis vroeger een goede belegging waar je trots op was, nu is het voor steeds meer burgers een blok aan het been, dat hun bewegingsruimte beperkt en niet vergroot.

De maatregelen van het kabinet zetten ondertussen alleen maar aan tot méér zuinigheid.  De feitelijke ontmanteling van de WW is daarvan natuurlijk het beste voorbeeld maar het verschijnsel doet zich op tal van andere beleidsterreinen net zo goed voor. Een juweeltje in dit genre is de huurdersbelasting die het kabinet via de woningbouwverenigingen wil heffen. Hoe werkt dat? De overheid legt huurverhogingen op en roomt vervolgens de meeropbrengst af – waarbij de rekening ook nog wordt opgeschroefd. Zo wordt wie niet mee heeft gedaan aan het scheppen van de vastgoedbubbel daarvoor afgestraft terwijl tegelijkertijd een nieuwe categorie van de bevolking reden krijgt om de hand een stevig op de knip te houden. Dit is maar één van de vele maatregelen waarmee Rutte, Dijsselbloem, Samsom e tutti quanti de economische krimp laten groeien.

En dat ook nog op hun krankzinnige jacht naar een hersenschim: de kloppende Rijksbegroting.

De peilingen spreken ondertussen duidelijke taal: de coalitiepartners zijn meer dan  gehalveerd. Dat is slecht nieuws. Ruzie tussen PvdA en VVD betekent een zware verkiezingsnederlaag en de mislukking van tientallen politieke carrières. Oog in oog met de toenemende volkswoede zullen beide partijen zich aan elkaar vasthouden om hun comfortabele meerderheid de komende vier jaar te bewaren, dit in de ijdele hoop dat het ineens beter zal gaan en zij bij nader inzien toch kunnen schitteren als redders van het vaderland.

Ook dat is een hersenschim.

De enige plek waar de neergang van Nederland nog gestopt kan worden is de senaat. Daar zullen de debatten de komende jaren een stuk relevanter zijn dan in de Tweede Kamer. De senatoren kunnen het verschil maken. Alleen de Eerste Kamer telt nog.

Volg Han ook op Twitter

Het laatste boek van Han van der Horst is: Nederland, de vaderlandse geschiedenis van de prehistorie tot nu