Altijd maar sterk zijn

Iedereen is angstig en heeft verdriet. We hebben een maatschappij gecreëerd waarin we niet hebben geleerd om kwetsbaar te zijn. Hoe moet je dan omgaan met een crisis als deze?

Het is week 5 van de coronacrisis en het lijkt erop dat we er voorlopig nog niet uit zijn. Moedeloosheid, depressie en angsten nemen ons langzamerhand over. Zelf ben ik niet onbekend met deze psychische klachten. Omdat ik 22q11ds heb, werkt bij mij het dopamine stofje minder goed. Dit veroorzaakt onder andere dat ik minder goed met emoties kan omgaan, last heb van angsten en depressies.

Sinds mijn 11e ben ik me ervan bewust dat ik ‘anders’ ben dan andere kinderen. Ik ben altijd erg onzeker over mezelf geweest en werd hierdoor ook gepest. Het pesten en het onzekere gevoel leidde bij mij tot diepe depressies. Toen ik op mijn 12e hoorde dat ik het 22q11-syndroom had was ik eerst opgelucht. Zie je wel, ik was niet gek, er was iets raars met mij aan de hand waardoor ik langzamer was dan andere kinderen.

Daarna echter kwam het besef dat ik ‘anders’ was. Ik wílde niet anders zijn ik wilde normaal zijn!

Het is absoluut niet fijn als je in de pubertijd ontdekt dat je een of ander raar syndroom hebt. Ik ging naar een speciale school voor kinderen met leer- en gedragsproblemen. Helaas werd ik weer gepest. Gelukkig duurde deze school maar 2 jaar waarna ik naar een school voor langdurig zieke kinderen ging. Ook hier voelde ik me niet echt thuis want ik ben immers niet ziek. Ik heb alleen maar 1 of ander stom syndroom. Zo dacht ik althans toen ik 15 was.

Wel gaf de school me eindelijk rust en veiligheid. Echter omdat ik weer het advies vbo/mavo kreeg was de motivatie om verder te gaan leren verdwenen. Ik viel in een diepe depressie. Vanaf dat moment was het voor mij dagelijks vechten tegen inktzwarte gedachten.

Ondanks deze zwarte gedachten slaagde ik erin om mijn vbo/mavo-diploma te halen. Op mijn 17e ging ik eindelijk van de middelbare school. Ik werd het volwassen leven ingegooid, in één klap moest ik het zelf zien uit te zoeken. Ik had geen flauw idee wat ik moest doen en ging maar aan het werk. Ook met werk ging het moeizaam. Collega’s snapten niet waarom het bij mij langer duurde voordat ik dingen aan had geleerd.

Het waren zware jaren. Ik vocht tegen de donkere wolken in mijn hoofd en probeerde tegelijkertijd volwassen en zo zelfstandig mogelijk te zijn. Vanaf het moment dat ik de wajong kreeg had ik eindelijk de rust die ik nodig had om dingen te verwerken. Ik ging op toneel en leerde om plezier te hebben. Tot dan toe was het leven eigenlijk alleen maar akelig en naar geweest.

Ik raakte uit mijn depressie. Ik besefte dat ik niet verder zou komen als ik in de depressie zou blijven hangen. Ja het leven is zwaar en moeilijk als je een of ander raar syndroom hebt maar er zijn genoeg dingen die het leven leuk maken! Ik besloot om me meer op het positieve te gaan richten en vanaf dat moment kroop ik langzaam uit het diepe dal omhoog. Ik wilde wat goeds gaan doen met mijn ervaringen en ik wilde dat 22q11 meer bekend zou worden. Ik had een doel gevonden in het leven.

Vanwege het feit dat ik zie dat veel mensen het moeilijk hebben en niet weten hoe ze met hun angsten en depressies om moeten gaan heb ik besloten om mijn ervaringen op te schrijven. Ik wil graag mensen helpen en laten inzien: het wordt beter. Blijf er niet in hangen! Ik heb nog steeds regelmatig dagen dat ik een donkere wolk in mijn hoofd heb dan is het weer vechten tegen de zwarte gedachten.

Het feit dat ik deze slechte dagen heb zorgen ervoor dat ik extra plezier heb als ik een goede dag heb. Ik ben oprecht blij en dankbaar als ik geen donkere wolk in mijn hoofd heb. Ik loop tegelijkertijd ook niet weg voor mijn depressie. Het is er, het mag er zijn maar ik laat het me niet overwinnen!

Als ik me zo ongelooflijk naar voel dat ik niet meer weet waar ik het zoeken moet mag ik het van mezelf heel rustig aan doen. Ik luister dan naar rustige muziek of knuffel met mijn katten. Ik heb geleerd om de kleine dingen van het leven extra te waarderen, dat houdt mij overeind in donkere periodes.

Ik hoop met mijn artikel mensen te bereiken die het ook moeilijk hebben en die misschien wat hoop en kracht uit mijn verhaal kunnen halen. Mijn lijfspreuk is: wat jou niet kapotmaakt, maakt je sterker!