Ambitie in deeltijd

Gisteren lazen we in het opiniestuk van Anna Visser dat haar jongere zus en haar vriendinnen (nu studenten) later een parttimebaan willen combineren met een gezin.

Of eigenlijk andersom: hun prioriteit ligt bij een gezin (er zijn voor de kinderen) en een baan die daarbij past. In de meeste gevallen is dat een parttime baan van maximaal 24 uur. Al jarenlang is Nederland  koploper in Europa als het gaat om aantal vrouwen dat parttime werkt. Waarom werken Nederlandse vrouwen zo graag parttime?

Er zijn tot nu toe diverse oorzaken aangeduid. Een van de opvallendste is dat Nederlandse vrouwen mutsig zouden zijn. Ze vinden (creëren van) gezelligheid het belangrijkste in het leven. Met andere woorden, Nederlandse vrouwen zijn ambitieloos. Wat niet helemaal onwaar is want, zoals uit het kleine onderzoekje van Anna Visser blijkt, hoeven haar jongere zus en haar vriendinnen  geen topbaan. “Alsjeblieft, zeg!” Deze bevinding wordt geboekstaafd door andere onderzoeken, onder andere dat van Opzij uit 2007.

Feministen van de oude stempel verwijten jongere vrouwen dat ze oogkleppen op hebben (want hoe moet het straks als je gaat scheiden, één op de drie huwelijken eindigt in scheiding, waarna armoede op de loer ligt) en zich de verworvenheden van de feministische strijd lui laten welgevallen.

Volgens mij wordt bij deze kwestie door de feministen de verkeerde factor aangepakt (weg met deeltijdfeminisme!). Namelijk de vrouwen zelf.

Wordt het geen tijd om onze aandacht te richten op de factor arbeid? Misschien is er iets met het soort werk dat vrouwen doen waarom ze niet graag fulltime werken. Misschien hebben veel vrouwen geen leuk werk en werken ze alleen voor het extra geld voor het huishouden?

Opvallend is namelijk dat veel vrouwen die oproepen om fulltime te werken, en een leuke baan hebben (publicist, schrijver, opiniemaker, directeur van eigen bedrijf) en vrijheid om hun werk naar eigen inzicht in te vullen. Veel vrouwen hebben dat namelijk niet. Ze zitten in loondienst routinematig werk te doen dat ook nog eens geen status heeft.

Ik heb aan den lijve ondervonden wat het verschil in status van een beroep in de samenleving uitmaakt.

Toen ik bij een stadsdeel in Amsterdam ambtenaar was en op recepties en feestjes mijn baan noemde, vonden maar weinig mensen me interessant. Later werd ik columnist bij een vrouwenblad en freelance journalist voor dagbladen. Als columnist kreeg ik ineens veel aandacht en werd ik interessant gevonden ( waardoor recepties ineens leuk werden, want ik hoefde niet meer op zoek naar aanspraak). Terwijl ik nog steeds dezelfde persoon gebleven was en bovendien bij het stadsdeel veel nuttig werk deed.

Als jonge vrouwen die nu studeren of op het punt staan om tot de arbeidsmarkt te treden, vaak van hun moeders te horen hadden gekregen wat een leuke baan ze hebben, zouden ze vaker werk als eerste prioriteit zien. Ze zouden het minstens gelijk willen stellen aan een gezin.

Ik denk dat veel vrouwen hun moeder zien die aan het zwoegen is om huishouden en werk te combineren, in beide arena’s onvoldoende wordt gewaardeerd en als een moderne slaaf van hot naar her rent zonder veel inbreng als een capabele vrije volwassene.

Daarom roep ik feministen op om zich vanaf nu te buigen over het verbeteren van arbeid(somstandigheden) en vrouwen met rust te laten.