Bart, baarden en barbaren

In de Volkskrant zingt Bart uit volle borst de psalmen van de rechtse kerk mee: ‘Heilig, heilig, heilig, de vrijheid van meningsuiting die is heilig’ en het ‘Here, Here, de moslims moeten leren, om kritiek te incasseren’. (U ziet het goed, ik maak tussendoor even wat christendomsatire in mijn artikel.)

Natuurlijk mag je islamsatire maken – want halleluja lof zij de vrijheid van meningsuiting – maar de vraag is wel wat je daarmee probeert te bereiken. Confrontatie helpt immers niet altijd en kan soms zelfs contraproductief zijn.

In zijn artikel op Joop kritiseert Bart een veel belangrijker maatschappelijk fenomeen, namelijk het goedbedoelde paternalisme van oudere ‘progressieven’ in ons land, die in zekere zin ook racistisch zijn. Hoogopgeleide allochtonen die ik wel eens spreek worden kotsmisselijk van deze betutteling en willen zelf hun boontjes kunnen doppen. Ook als je de hele tijd stelt hoe leuk en vooral bijzonder andere culturen zijn, zet je mensen met een andere achtergrond apart.

Geert Wilders ziet de moslim als de woeste wilde, de barbaar met de baard. Ella Vogelaar (sorry, ik kan even geen beter archetype vinden) beschouwt hem daarentegen als de nobele wilde, de knappe islamitische krijger op het witte paard. Net als de karikatuur van Wilders, zegt de karikatuur van Vogelaar cum suis veel meer over degene die projecteert, dan over de geprojecteerde.

Zelf ben ik geen allochtoon dus ik kan niet namens de allochtonen spreken. Over allochtonen spreek ik wel, daar is in het debat niet aan te ontsnappen. Ik doe echter mijn best om ook te luisteren naar de ander, in plaats van dat ik één lange monoloog opsteek van hoe het allemaal eigenlijk met de allochtonen is gesteld en hoe het precies zou moeten. Eén groot voordeel van onze tijd is wel, dat steeds meer allochtonen (sorry nu praat ik over jullie) zich in het debat mengen, en er ook meerdere geluiden te horen zijn.

Vroeger had je zelfbenoemde spreekbuis van de allochtonen en andere moslims (of was het nou andersom?) Mohammed Rabbae, die al vrij gauw de racisme-kaart trok en van mening was dat het boek De Duivelsverzen (islamsatire) van Salman Rushdie verboden moest worden. Nu komen wij (autochtonen en allochtonen, mijn ‘wij’ is inclusief) er eindelijk achter, dat we allemaal individuen zijn (en voor wie Monty Python’s Life of Brian niet heeft gezien, dan is er altijd iemand die dan roept: ‘No, I am not’).

Omdat zijn anti-Europaverhaal toch een beetje te abstract is en weinig kiezers trok, is Geert Wilders nu back to basics. De PVV houdt zich nu weer vooral bezig met de islam (straks krijgen we een anti-minarettentoer door het land, spannend) en wil een eindoplossing voor het Marokkanenvraagstuk (voor Joost Niemöller cum suis: dit is dus speels sarcasme van mijn kant en ik vergelijk Wilders niet echt met Hitler).

Het viel mij op dat media hier in vergelijking met een paar jaar geleden veel minder aandacht aan besteden, en politici niet meer verontwaardigd reageren. Dat heeft niet alleen te maken met het feit dat Wilders’ boodschap een beetje belegen aan het worden is, maar ook omdat zijn visie niet meer strookt met het algemene gevoel in het land. Na de politiek-correcte consensus van de jaren negentig, en de conservatief-populistische consensus van de jaren nul, krijgen we nu hopelijk de ruimte om een beetje ontspannen met elkaar om te gaan. Lekker gezellig, soms een beetje te klef, soms een beetje duwen en trekken, maar hopelijk nog wel steeds gezellig.

Ten slotte wil ik, speciaal voor Bart, eindigen met wat islamsatire:

Vraag: Wat heeft de profeet (vzmh) gemeen met het pleidooi, nu eindelijk eens een debat over de islam te beginnen en een einde te maken aan het immigratietaboe? Antwoord: De man en zijn baard.

Lees hier het artikel van Bart Schut: Betuttelracisme

Het laatste boek van Ewout Klei is: Klein Maar Krachtig, Dat Maakt Ons Uniek