Beat The Week

Johan Fretz schrijft tot aan de provinciale verkiezingen iedere week een column voor Joop.

‘Lang leve Egypte’, las ik vrijdag overal op mijn Twitter-tijdlijn. Terwijl het Midden-Oosten ontplofte van volksvreugde, barstte hier in Nederland de campagne echt los.

De PvdA bestond 65 jaar en dat moest gevierd worden. Job Cohen ging op bezoek bij een bejaardentehuis. De meeste bejaarden zaten echter helemaal niet op Job te wachten. Als zelfs de mensen die niks meer te verliezen hebben zich afkeren van een barmhartige socialist, dan weet je wel hoe het ervoor staat met de sociaaldemocratie. Rutger van PowNews was er ook. Cohen denkt inmiddels te weten hoe hij daarmee moet omgaan. ‘Gewoon een beetje stompzinnig mee lachen Job, dan heb je ze tuk’, heeft een of andere mediadwaas tegen hem gezegd. Gevolg is dat Job nu elke keer dat hij door Rutger olijk geschoffeerd wordt, met zijn ogen knippert, toeknikt en een schaterlach uit zijn tenen perst alsof het allemaal hartstikke gezellig is. Door al die gezelligheid heen straalt helaas altijd door dat Job doodongelukkig is. Dat levert een heel griezelig beeld op. Job Cohen, als je dit leest: je lacht eng naar Rutger. Stop daarmee! Het doet jouw pijn, het doet je kiezers pijn en je maakt me bang!

Gelukkig hebben we de VVD nog. Onze hoop in bange dagen: zeker nu! De grootste partij van ons land trapte de campagne af langs een snelweg bij Beesd. Bussen vol met gegoede blanken reden een parkeerplaats op. Ze stapten trots uit met hun witte windjacks, hoornen brillen en agressie-opwekkende gegrijns. Charlie Aptroot stond voorop, blij als een kind. Dit was een dag waar hij lang naar had uitgekeken. Vanaf nu mocht hier vlakbij maar liefst 130 kilometer per uur worden gereden en dat allemaal dankzij de VVD. Ik vroeg me af hoe de vrouw van Charlie zich zou voelen. Zou die nu trots aan haar vriendinnen vertellen dat haar man zich al die jaren had ingezet om het volk tien kilometer harder te laten scheuren? Ik vreesde van wel. Toen kreeg onze vrolijke premier het woord. Hij klom op een zeepkist en begon te praten. Samen met zijn vrinden presenteerde hij vervolgens het verkeersbord waarop 130 geschreven stond. Hij glunderde alsof hij zojuist een achterstandswijk had onthuld die hij in vier maanden had omgetoverd tot een prachtige buurt, of een ziekenhuis dat hij had verlost van al haar wachtlijsten. Maar het was een bord, een verkeersbord. “We gaan nog even de automobilisten enthousiast maken”, zei Charlie. Hij liep naar de weg en ik vreesde voor al die bestuurders die zich bij de aanblik van deze man uit pure schrik in de vangrail zouden storten.

Dan was er nog ophef over een tekening op deze website. Uit onmacht of een buitengewoon pover gevoel voor humor had een cartoonist het in zijn hoofd gehaald om Geert Wilders weer eens als nazi neer te zetten en het zoveelste stompzinnige idee van de PVV te vergelijken met de Holocaust. De tekenaar heette Adriaan. Ik zag zijn prent en dacht: waar is Bassie als je hem echt nodig hebt? Een partij als de PVV, die zichzelf voortdurend belachelijk maakt en geen enkel mooi, liefdevol idee heeft om dit land vooruit te helpen, heeft geen Godwin nodig. Louis Bontes wilde deze week in Pauw en Witteman ontkennen noch ronduit toegeven dat de PVV in Noord-Holland vrouwen met hoofddoekjes uit het streekvervoer wil weren. Als je goed keek, zag je de angst in zijn ogen. Hij schaamde zich, hij kon het niet over zijn hart verkrijgen. PVV’ers gedragen zich als soapacteurs die moeten beweren dat een rol spelen in GTST iets met acteren te maken heeft. Tragisch. Maar Ludo Sanders wordt nooit premier, Wilders is Adolf Hitler niet en al die door brievenbus zeikende droeftoeters zijn al helemaal geen nazi’s. Weet je wie pas nazi’s waren? De nazi’s!

Al dat kleinburgerlijk gezever, die onnozele pavlov-reacties, die fantasieloze diarree van kortetermijnoplossingen voor problemen die niet bestaan. Ik smacht ernaar dat er iemand opstaat die al dit gezeik achter zich laat en ons met hart en ziel begeestert. Wij hebben geen volksopstand nodig om te zorgen dat het hier fantastisch is, alleen de stem om ons te laten inzien dat het al lang feest zou moeten zijn. ‘Lange leve Nederland!’