Bestaat de zondagsrijder dankzij het christendom?

Er zijn in ons dagelijks bestaan veel dingen die je kunnen irriteren of ergeren en dan heb ik het niet in de eerste plaats over het zelfs door professionals in de Nederlandse taal gebezigde “hij  irriteert zich”. Nee, ik heb het dan over een nog veel ernstiger verschijnsel van doorlopende ergernis; de zondagsrijder.

Ze zijn overal, je ontkomt er niet aan. Of je nou door Zeeland rijdt of in de Kop van Noord-Holland, Op de A2 of op een klein kloterig landweggetje in Drenthe; de plaag is alom aanwezig en zet alle plagen van Egypte in de schaduw.

Meestal heeft de zondagsrijder na het behalen van het rijbewijs (het zijn voornamelijk mannen die deze categorie gezicht geven) eerst een hele tijd niet meer gereden. Toen hij zich eenmaal een autootje kon veroorleven, (dit is geen spelfout, maar gespeel met de Nederlandse taal), jaren later inmiddels, is hij voor de zekerheid nog weer twee of drie lesjes gaan nemen om onder meer de bedoeling van de buitenspiegels weer te snappen. Niet dat hij er in de praktijk iets mee doet, zo min als ook de achteruitkijkspiegel aan functionaliteit wordt getoetst.

Hij rijdt in zijn karakteristieke houding van het stuur nagenoeg aan de borst overal zestig, hooguit zeventig.  Hij is onervaren en zal dat, vanwege het sporadisch gebruik van zijn heilig koetje altijd blijven, want geloof maar niet dat het ding bij een dreigend regenbuitje de garage uitkomt of van onder de carport weg wordt gereden. Nee, alleen als het KNMI een zonovergoten dag voorspelt, de Buienradar drie keer is bekeken en in grensgevallen ook de buitenlandse weerberichten nog eens zijn meegenomen, pas dan wordt het karretje uit het heilig onderkomen gehaald. Papa in kostuum met slecht geknoopte stropdas op niet helemaal strak gestreken overhemd. Moeder in bloemenjurk, ver over de knie en ter vervolmaking een eveneens met bloemetjes versierd sjaaltje om de nek, hoe frivool, gaan de echtelieden op pad.

Op de weg waar tachtig mag worden gereden, maar waar een ononderbroken middenlijn duidelijk maakt dat er niet ingehaald mag worden, wordt de ergernis totaal. De auto voor je rijd zestig, zakt soms zelfs naar de vijfenvijftig en de weg is nog lang. Je herinnert je het bord waarop stond dat tractoren wel ingehaald mogen worden en je beseft, dus niet je beseft je, dat die trekker doorgaans harder rijdt dan die vermaledijde dag des Heeren chauffeur en de ergernis neemt toe. Toch maar eens proberen. Er zijn geen tegenliggers, er staat geen camera, er is in geen velden of wegen politie te zien. Je waagt het, het is veilig, en je haalt toch maar in, weg van de ergernis. Althans dat dacht je.

Juist op dat moment doemt er op een zijweg een politieagent op motor. Zo’n man die zich niets gelegen hoeft te laten liggen aan snelheden en ononderbroken strepen en in no time rijdt hij voor je. Een uitgestrekte op en neer gaande arm maakt duidelijk dat je inhaalactie geld gaat kosten. Veel geld. En die ergernis………..die bereikt nu zelfs het christendom.

Cc-foto: Pixabay