Bij de baarden van Mozes en de Profeet, vergeet het verleden

Wat zou nu het mooiste zijn? Het zou het mooiste zijn als Israël zich terugtrekt op de grenzen van 1967, nadat vrede is gesloten met de Arabische buurlanden. Waarschijnlijk zou er dan lange tijd gepatrouilleerd moeten worden door VN-soldaten, want wantrouwen sterft niet snel. Voor Jeruzalem moet men dan een bijzondere status bedenken. Het zou bijvoorbeeld tegelijkertijd de hoofdstad kunnen worden van Palestina en Israël, met twee regeringen en een comité van volksvertegenwoordigers uit beide parlementen voor het lokaal bestuur.

Alle miljarden die nu naar bewapening gaan, worden besteed aan economische opbouw.

Ja, dat zou het mooiste zijn.

Maar dat gebeurt niet want beide volkeren staan op hun erfrecht. Ze betwisten als het ware de interpretatie van het testament. Zij doen hun best elkaar het leven zo zuur mogelijk te maken. Zij wijzen elkaar als de hoofdschuldige aan. Zo zal er op den duur voor beiden niets meer te erven zijn. Het eigen gelijk is belangrijker dan een uiteindelijke verdeling van wat ze toekomt. Het eigen gelijk is altijd belangrijker. Liever geen koek dan een stuk dat niet helemaal overeenkomt met waar men recht op meent te hebben.

In Europa ligt een goed voorbeeld van hoe dat zou kunnen. In 1945 zijn miljoenen Duitsers van huis en haard verdreven als gevolg van de oorlog waarin de door hen toegejuichte Fuhrer Adolf Hitler hen gestort had. Zij zijn massaal en met veel geweld weggejaagd uit Oost-Pruisen, Silezië en Sudetenland. Dat was een kolossaal onrecht. Dat was strijdig met elke vorm van internationaal recht. Dat was misdadig. Ook al hadden Wehrmacht en SS zich nog zo misdragen in het oosten. Ook al hadden de Duitsers zelf dit soort uitdrijvingen ook op hun geweten en zelfs de industrieel uitgevoerde genocide op het joodse volk.

Toch kraait er geen haan meer naar. Aanvankelijk maakte de Koude Oorlog dat onmogelijk omdat het aantasten van de feitelijke grenzen in Europa een atoomoorlog zou betekenen, maar ook na de val van de muur kwam niemand erop terug. De landen die de grote uitdrijvingen hebben georganiseerd, zijn zelfs met Duitsland lid geworden van de Europese Unie. Men laat de geschiedenis rusten want de prijs is te hoog. Men heeft te veel te verliezen, ook de nazaten van de verdrevenen die nu genieten van de welvaart in het herbouwde Duitsland.

Daar kunnen ze in het Midden-Oosten een voorbeeld aan nemen. Je mag allerlei kanttekeningen zetten bij de rechtmatigheid van de besluiten die leidden tot de vestiging van de staat Israël, maar hij bestaat en de Israeli zijn niet van plan hun vaderland op te geven. Je kunt nog veel meer kanttekeningen plaatsen bij de terroristisch aandoende strijdwijze van de Palestijnen, hun onverzoenlijkheid, hun verdeeldheid en hun weinig democratisch staatsbestel, maar dat rechtvaardigt niet de aard van het bezettingsregime. Israël en Palestina, dat is een samenballing van dramatiek, onderdrukking en onrecht waar vooral de gewone mensen de lasten van dragen en niet de politieke leiders.

Het zou prettig zijn als de gemiddelde Palestijn zich niet zou verliezen in eindeloze stenengooierij vanwege dat stukje grond van opa ten zuiden van Jaffa, maar dat hij dankzij hulp uit het Marshallplan van na de vrede eindelijk die zaak kan opbouwen, om met de opbrengsten voor vrouw en kinderen een mooi villaatje te kopen in één van de talrijke nieuwe woningbouwprojecten. Het zou net zo geweldig zijn als de bewoners van de Israëlische nederzettingen in de bezette gebieden tot het besef zouden komen dat hun bestaan daar volkomen kunstmatig is en geen zoden aan de dijk zet. Dat verkassen meer oplevert voor henzelf en hun kinderen. Dat miljoenen mensen aan beide zijden van de lijn hun kracht en hun energie verspillen aan het belagen van elkaar. En dat men daarom bij de baarden van Mozes en de Profeet het verleden eens moet laten rusten, om de buit netjes te verdelen.

Maar dat gebeurt niet. Zo denken ze er niet over. Daarvoor zijn woede en wantrouwen te groot. Toch is dit de enige oplossing. En als buitenlandse mogendheden aan vrede stichten of politieke druk willen doen, dan is dit de enige zinnige benadering: Israël terug naar de grenzen van 1967, ontruiming van de bezette gebieden. Garanties voor vrede, ook door Europa, de Verenigde Staten, Rusland en China. Tot dan toe koele benadering van alle partijen. Accepteer deze deal of vecht elkaar dood.

En wat de gewone burgers betreft: leg alle pogingen tot demonisering van Israël of de Palestijnen rustig naast je neer en ga wat anders lezen of kijken.

Ik weet precies wat voor woedende reacties dit stukje gaat opleveren. De vrienden van Israël en de omhelzers van de Palestijnen zullen mij stevig van katoen geven. Bij voorbaat: the plague on both your houses.