'Blijf af van onze kinderen Holland!'

Ik zit naar het televisieprogramma Pauw en Witteman te kijken en lees al die boze reacties van de kijkers naar aanleiding van een documentaire over Arnhem. Daarin doen sommige Turkse jongeren antisemitische uitspraken, zoals het goedpraten van wat de Hitler met de Joodse mensen heeft gedaan. Omdat de documentaire uitgezonden is op de NTR, heeft kort daarna de huiswerkbegeleider van die jongens moeten onderduiken vanwege bedreigingen uit de gemeenschap.

De reacties zijn ook gericht op de gastspreekster Yasemin Cegerek, omdat ze de rol van de ouders niet wilde of durfde benoemen. Maar ze hoeft de rol van de ouders hierin niet te benoemen, want de basisopvoeding begint bij de ouders en niet op school. Het is te naïef om te denken dat de ouders van de kinderen hiervan niets weten.

Kort hierna krijg ik een bericht van een vriendin via Facebook. Ik moet even naar haar profiel kijken. Daar staat wat zij vanavond op de Turkse televisie AVT heeft gezien. “Cocuklarimiza dokunma Hollanda”: “Afblijven van onze kinderen, Holland” en dat heeft te maken met de laatste discussie rondom de huisuitzetting van Turkse kinderen door de Jeugdzorg. Als je dit bericht leest en je bent onbekend met het huisuitzettingsbeleid van jeugdzorg, dan denk je gelijk dat jeugdzorg vooral bezig is met de huisuitzetting van Turkse kinderen.

Huisuitzettingen De afgelopen elf jaar heb ik als algemeen maatschappelijk werker en eerwraakdeskundige gewerkt in Den Haag en de jeugdzorg was een van de ketenpartners waarmee ik samenwerkte. Door mijn ervaring en kennis op het gebied van cultuurgerelateerde problemen, kon ik soms voorkomen dat huisuitzettingen plaatsvonden en boden we samen hulp aan de ouders om de problemen ter plekke  op te lossen. Huisuitzettingen worden als laatste middel ingezet om kinderen te helpen, door ze een veilige plek te bieden.

Voordat het zover komt, moet de hulpverlening er alles aan doen om de gezinnen te begeleiden en te ondersteunen bij allerlei hulpvragen, waaronder de opvoeding van de kinderen. Natuurlijk worden binnen de jeugdzorg en alle andere hulpverlening wel eens fouten gemaakt en het is belangrijk om van je fouten te leren. Maar om nu te zeggen dat jeugdzorg een speciaal beleid heeft gericht op Turkse of Marokkaanse kinderen, dat vind ik persoonlijk niet correct. Huisuitzetting is bedoeld voor alle kinderen in Nederland en wij moeten juist blij zijn dat we zo’n beleid hier hebben.

Het is geen juiste instelling om de jeugdzorg en alle andere hulpverleningsinstellingen te beschuldigen van iets wat niet helemaal juist is. Natuurlijk is het altijd pijnlijk voor de ouders en de kinderen en psychologisch is het ook niet goed voor hun beiden. Kinderen horen bij hun ouders te zijn en dat is ook het beste voor hun ontwikkeling. Maar er zijn genoeg ouders die hun kinderen in een onveilige situatie groot willen brengen of niet in staat zijn een gezonde opvoeding te geven. Sommige ouders doen er alles aan om hun problemen binnen vier muren te houden vanwege de maatschappelijke controle en angst en ze weigeren hulp te accepteren. Ze beseffen niet hoe slecht en ongezond het is hun kinderen in zo’n situatie groot te brengen. Met andere woorden: de belangen van de ouders en van de groep wegen zwaarder dan de belangen hun eigen kinderen.

Als ouders zich openstellen voor de aangeboden hulp van professionals, zoals jeugdzorg, maatschappelijk werk, schoolmaatschappelijk werk, Centrum Jeugd, dan zou de huisuitzetting vaak niet nodig zijn. Er zijn natuurlijk meerdere factoren die meespelen, zoals het onvoldoende of helemaal niet beheersen van de Nederlandse taal. Dat een van de ouders, en meestal is dat de vader, geen interesse toont in de opvoeding van zijn kinderen, omdat hij vindt dat de opvoeding iets voor de moeder is. Vaak is het zo, dat zo’n vader ook zijn vader nooit of weinig mee heeft zien doen met de opvoeding van hemzelf.

Belangen Heel vaak proberen immigranten hun kinderen op te voeden volgens de codes van de waarden en normen die zij hebben meegekregen, en dat werkt juist averechts bij de kinderen. Men vergeet dat ze in Nederland wonen en dat de toekomst van hun kinderen hier ligt. De kinderen zijn het product van hier en het land van herkomst van hun ouders zien ze als een vakantieland, meer niet. Sommige ouders proberen te voorkomen dat hun kinderen Nederlandse waarden en normen meekrijgen en ze vergeten dat dat onmogelijk is. Want de kinderen volgen onderwijs, hebben vriendjes, hobby’s buiten de deur en hun eigen leven. Ouders denken eerder aan hun eigen belangen en van de gemeenschap dan aan die van hun kinderen. Ze leven fysiek hier en geestelijk nog altijd in het land van herkomst.

Een ander belangrijke probleem is de Nederlandse taal, want nog steeds beheersen een heleboel ouders die onvoldoende of helemaal niet. Dat vormt ook een grote probleem bij de opvoeding, want ze kunnen hun kinderen niet helpen met hun huiswerk, niet voorlezen en niets uitleggen. Ze kunnen moeilijk in gesprek gaan met de school waar hun kinderen onderwijs volgen. Vaak vragen ze de mensen om hen heen en die kunnen vaak niet de juiste vertaling vinden. Mijn oproep aan ouders is: neem de moeite om de Nederlandse taal (nog) beter te leren, zodat u uw kinderen en uzelf kunt helpen in het dagelijks leven. U kunt dan makkelijk uw verhaal vertellen aan school en alle andere instantie en hoeft niet steeds de buurvrouw mee te nemen. Uw betrokkenheid geeft uw kind vertrouwen in zijn dagelijks leven. Stop ermee steeds allerlei instanties en organisaties de schuld te geven, omdat ze u niet zouden willen helpen en begrijpen.

Loop niet weg van uw eigen verantwoordelijkheid en stop met de slachtofferrol te spelen. Ga niet de hele dag voor de televisie hangen en al die Turkse en Marokkaanse soapseries volgen.

Vaders Vaders moeten leren veel meer tijd door te brengen met hun gezin en de kinderen en niet de hele dag in het koffiehuis hangen en naar Turkse en Marokkaanse televisieseries te kijken. Stop met het gratis vader spelen en ga investeren in uw kinderen. U heeft uw kinderen verwekt en u bent en blijft er verantwoordelijk voor. Wees een goede vader voor uw kinderen en speel niet de baas. Zorg ervoor dat uw kinderen van u houden in plaats van bang voor u te zijn.

Nederlandse waarden en normen zijn een verrijking voor uw kinderen en geen bedreiging! Verder zou ik aan jeugdzorg en alle andere hulpverleningsorganisaties willen adviseren om te proberen over kennis te beschikken op het gebied van cultuurgerelateerde problemen en interactie met deze doelgroep. Wees niet bang fouten toe te geven, we maken allemaal weleens fouten en leren ervan.

Celal Altuntas is schrijver en raadslid PvdA

 

Celal schreef onder de naam Reber Havin ‘Het dorp van de zeven broers’