Boris Johnson op weg naar little England

The Sun, het grootste boulevardblad van het Verenigd Koninkrijk, voorspelt Brexit op 1 januari 2020. Althans het roept de lezers op daarvoor te zorgen met een stem op Boris Johnsons Conservatieven. Het ziet er inderdaad naar uit dat het zo gaat lopen. De premier dringt niet voor niets al tijden op nieuwe verkiezingen aan. Hij hoopt dat het Britse publiek hem een meerderheid zal bezorgen in het parlement.

Daarvoor hoeft hij niet méér dan de helft van het electoraat achter zich te krijgen. Enkele tientallen procenten is genoeg.

Dat is zo omdat het Verenigd Koninkrijk het first past the post-systeem kent. De kandidaat met de meeste stemmen wint, ook al kruiste meer dan de helft van de kiezers een ander hokje aan. In vrijwel alle districten doen verscheidene kandidaten mee. Behalve Labour en de Conservatieven zijn meestal ook de Liberaaldemocraten van de partij. Daarnaast bestaan er regionale clubs zoals Plaid Cymru in Wales of de Scottish National Party. De Groenen zijn overal in opkomst. Dit heeft een paradoxaal resultaat: juist omdat het Verenigd Koninkrijk een veelpartijensysteem heeft, domineren slechts twee daarvan het parlement: Labour en de Conservatieven.Want die concurreren in de meeste districten om de eerste plaats (en dus niet om de meerderheid van alle uitgebrachte stemmen).

En zo zullen de media van het continent de dag na de Britse verkiezingen vol staan met meewarig commentaar: Boris Johnson heeft een comfortabele meerderheid, terwijl de meeste kiezers op remain-kandidaten stemden. Ze worden genekt door hun verdeeldheid.

Er is dan ook een mogelijkheid om de brexiteers de pas af te snijden: de remain-partijen zouden per district één kandidaat aan moeten wijzen en wel de meest kansrijke. Dat zit echter niet in de genen van de Britse politiek. Margaret Thatcher heeft destijds ook nimmer de meerderheid van het electoraat achter zich gekregen. Zij dankte haar overwinningen aan het feit dat Labour en de Liberaaldemocraten het verdomden om op het niveau van de districten coalities aan te gaan. Dan hadden ze nog liever de iron lady.

Om die reden zal Boris Johnson de verkiezingen winnen om vervolgens de Brexit met zijn deal tot stand te brengen. Hierna organiseren de Schotten een referendum voor de onafhankelijkheid. Vervolgens zal een onafhankelijk Schotland in de EU terugkeren. Het zal mij overigens benieuwen welke staatsvorm dan zal worden gekozen. Van een onafhankelijk Schotland blijft een telg uit het huis Windsor de koning tenzij de republiek wordt uitgeroepen of – zeer onwaarschijnlijk – men kiest voor de meest rechthebbende nazaat uit het huis Stuart, hertog Franz van Beieren of diens wat jongere familielid prins Luitpold. Weliswaar is in 1701 (Act of Settlement) het huis Stuart van de opvolging uitgesloten verklaard maar er zijn nog steeds Schotten die dat niet willen erkennen.

Het rare compromis met Noord-Ierland zal nog wel een tijdje standhouden maar je zult zien dat die grens in zee steeds harder wordt en Ulster uiteindelijk al dan niet met referendum de richting op gaat van de Ierse Republiek. Vooral als de protestanten eindelijk inzien dat ze echt niets te vrezen hebben van dat steeds meer geseculariseerde land.

En dat is dan het resultaat van al Johnsons werken: little England.