Bowlen met meneer van Rompuy

Lieve meneer van Rompuy,

Bij mij thuis gaat het ongeveer zo: Mijn vrouw en ik gaan graag op vakantie en ik heb meestal iets meer tijd om de verschillende opties met elkaar te vergelijken. Maar in principe geldt bij ons één stelregel: als één van de twee niet wil, dan gaat het óf niet door, of de ander gaat alleen. Nog enige tijd hebben wij overwogen om dit soort fundamentele beslissingen uit te besteden aan een extern orgaan, maar dit orgaan wilde meteen een mandaat voor vier jaar en begon ook ineens ongevraagd de meubelen te verplaatsen en ons te adviseren over zaken die er voor ons gevoel niet zo toe doen.

Afgelopen jaren zijn we naar Praag geweest, naar Frankrijk, Malta, Engeland….allemaal in perfecte harmonie. Op geen enkel moment heb ik haar hoeven dwingen tot iets, of voor een voldongen feit hoeven plaatsen waarna ze slechts nog kon instemmen. Ook bleek het geenszins nodig om met haar een gezamenlijke munteenheid te vormen, we betaalden gewoon met het lokale betaalmiddel, meestal de euro (waarvoor dank) maar die kronen en ponden hadden ook wel iets. Iets rustieks wat het vakantiegevoel alleen maar versterkt.

Wel maak ik mij zorgen of naar het buitenland gaan in de toekomst niet heel erg duur gaat worden. Tot voor kort kon je gewoon bij Hazeldonk een grens over, maar waar ligt de grens nu? Ik kwam nog wel een taalgrens tegen die behoorlijk strikt werd nageleefd, maar daar stonden niet van die pittoreske mannetjes met petjes bij. En als Turkije ooit nog bij de Unie komt begint het buitenland pas bij Irak. …Enfin, we gaan wel naar de camping.

Maar even serieus: wat ik mij echt afvraag is: waarom is het nodig om van Europa een staat te maken? Want dat is toch wat u wilt, met een federaal Ministerie van Financiën, een federale Minister van Buitenlandse Zaken, en ongetwijfeld ook Justitie?  In het Verdrag van Lissabon is heel duidelijk geregeld dat lidstaten hun individueel vetorecht opgeven en voortaan bij gekwalificeerde meerderheid beslissen. Gaat dat bij u thuis ook zo? En zo ja kunt u niet gewoon beter met uw vrouw práten en haar met argumenten overtuigen?

De argumentatie van uw medestanders is als volgt: ‘De EU is met  27 lidstaten zo groot geworden dat we het nooit meer eens kunnen worden’ (tot zover ben ik het helemaal met ze eens )   ‘en daarom moet het vetorecht van de lidstaten plaatsmaken voor gekwalificeerd stemrecht zodat we het wél eens kunnen worden’. Mmm, dat klinkt toch een beetje alsof u uw vrouw niet meer weet te verleiden en daarom bij haar vader hebt geregeld dat u het voortaan ook zonder haar instemming  mag.

In ieder geval is dat hoe steeds meer van uw onderdanen het ervaren.

Als gewone mensen willen samenwerken, dan doen ze dat in vrijheid en op basis van gelijkheid. Als ze het niet eens kunnen worden dan zoeken ze partners met wie ze die overeenstemming wel kunnen vinden. Als we het eens kunnen worden over gemeenschappelijke handelsverdragen of milieubeleid dan kan dat prima op intergouvernementele basis. Dus waarom heeft u die cosmetische constructies nodig om uw zin te krijgen?

Als u zegt dat wij één zijn en bij elkaar horen in één unie, waarom heeft u dan liever niet dat beslissingen worden onderworpen aan een democratisch proces? Als de nationale parlementen evident niet op één lijn zitten is dan uw Pavlov-reactie om de regels zo te herschrijven dat die onenigheid niet bestaat zodat we voor het oog wel weer op een lijn zitten?  Zou u in plaats daarvan niet beter met argumenten en overredingskracht moeten zorgen dat die eenheid er ooit wél komt? Met de ratificatie van het Verdrag van Lissabon ontsloeg u zich zelf van de verplichting deel te nemen aan een dialoog met de Europese burger.

Als u ’s zondag-middags met uw vrienden uit gaat, beslist dan één van u over de frites en sukkelt de rest er maar wat achteraan? Of overlegt u eerst en doet u alleen waar iedereen mee instemt?

Ik weet het niet hoor, maar als u op de baan net zo dominant bent als daarbuiten, dan ga ik liever ergens anders bowlen.