Boze Italiaanse bui

Tijdens een van de laatste zomervakanties op een camping in Italië werden we op de derde dag wakker van omvallende voorwerpen in de tent. We wisten het direct: water onder de tent. De camping lag in een prachtige vallei, en de staplaatsen waren terrasvormig gehouwen uit de omliggende bergen. Harde ondergrond dus, ook niet echt absorberend. Dit beloofde de tweede volle dag met regen te worden. Alles klam, de wc op 200 meter slechts bereikbaar via een, normaal gesproken, romantisch hellend paadje, dat nu veranderd was in een waterval.

Kortom, wij zagen letterlijk en figuurlijk de bui al hangen. We besloten de trein te nemen naar Milaan: rugzak mee, regenkleding aan en ons verheugend op een schoon wit hotelbed.

Deze beslissing ging helemaal buiten Gijs om: al zou het twee weken regenen; hij zou niet zijn post in de tent vrijwillig verlaten. Dus stelden we hem voor een voldongen feit en negeerden zijn boze bui. Dit was tenslotte ook onze vakantie. Wel mocht hij zijn zakgeld meenemen om daar in Milaan iets van te kopen. Dat verzachtte.

Van een eerdere treinreis door dit gebied wist ik me de spectaculaire uitzichten nog te herinneren en de mooie pastelkleurige dorpjes. Gijs kon dat allemaal niets schelen, maar na een half uur in de trein zakte zijn gemok af en genoot ook hij van de rust die het landschap uitstraalde.

Hoe dichter we bij Milaan kwamen, hoe drukker het werd in de trein. Ik zag Gijs fysiek inzakken: al die geuren, die mensen, die geluiden. Onze gewoonlijk zo soepele Gijs verstarde letterlijk bij zoveel prikkels: starende blik, stramme motoriek. Om hem nog enigszins af te leiden vertelden we hem over de geschiedenis van Italië, althans wat wij daarvan wisten, want ook wij hadden ons hier niet op voorbereid. We vertelden over Mussolini’s vriendschap met Hitler en over de rol van Italië in de Tweede Wereldoorlog. Hij klaarde wat op: zie, dat dacht hij nu ook al, die Italianen waren gewoon niet te vertrouwen, met hun geuren en die taal die hij niet verstond. Langzaam richtte zijn boosheid zich niet meer op ons maar op ‘die stomme Italianen’. Dit was niet onze bedoeling, maar wij konden het niet meer keren.

Eenmaal op het station in Milaan werd het alleen maar erger. Het was er zo druk en zo heet. Gijs, die al totaal het doel van deze reis niet snapte, kon zich bijna niet meer staande houden. Met de bewegingen van een stramme soldaat marcheerde hij over het perron ondertussen de Italianen, en Mussolini in het bijzonder, uitscheldend voor nazi. Dit werd zelfs ons teveel. Wij pakten hem stevig vast, zeiden dat hij zijn mond moest houden en achter ons aan moest lopen, en vooral: straks werd het beter. Hij vertrouwde er niet op, maar deed toch wat hem gezegd werd. Het laatste stuk moesten we met de metro. Voor we begrepen welke kleur lijn we moesten hebben en waar naar toe, was Gijs’ tolerantiegrens allang overschreden. We moesten hem wel in een strak commando-gelid plaatsen om de omgeving voor hem te behoeden: ’Mond dicht, lopen!’

Het hielp ook al niet dat de regenkleding die we droegen – inclusief waterdichte laarzen – hier in Milaan absoluut overbodig waren, het was zonnig en dertig graden! In onze rugzak slechts toiletartikelen; hier zouden we het dus twee dagen mee moeten doen. Soppend en onszelf ruikend, probeerden we de metroroute te begrijpen. En daar uit het niets kwam Gijs in actie: hij vroeg waar wij naar toe wilden en vogelde binnen tien seconden de juiste route uit. Hier kwam zijn oog voor detail goed van pas. We moesten twee keer overstappen, en toen hij eenmaal in de gaten had hoe dat werkte, was hij teleurgesteld dat we op de plaats van bestemming waren. De resterende tijd die we in Milaan doorbrachten heeft hij alle routes voor ons uitgezet en ons ter plekke door en naar de juiste stations geleid. Wat waren we trots! Gijs komt er wel.