Brexit biedt kansen voor de vluchteling

Er staan op het internet prachtige verhalen over – Joodse en niet Joodse – vluchtelingen die aan het begin van de Tweede Wereldoorlog werden opgevangen in Engeland. Het meest bekende voorbeeld is Wilhelmina met haar gevolg. Wat is er toch misgegaan met die Engelsen en waar komt hun intense angst voor een paar rubberboten vol menselijk leed vandaan?

De Fransen voeren een nieuw post-Brexit beleid en houden vluchtelingen niet langer tegen, sterker nog, soms worden ze op hun overtocht begeleid door de Franse kustwacht, met de groeten van Macron. Britse ministers reizen naar Parijs om te kijken of ze nieuwe afspraken kunnen maken. Marinefregatten laveren onrustig heen en weer om de rubberbootjes en kajaks tegen te houden.

Het gaat eigenlijk nergens over. Dit jaar praten we over tot nu toe ‘maar’ 4200 vluchtelingen die over het kalme kanaal in hun opblaasboten hun geluk beproeven. Met veel meer kans dan op de verraderlijke Middellandse Zee, waar per jaar duizenden mensen het leven laten in gevaarlijke overtochten. 4200, pfff! Wat is dat op een bevolking van 66 miljoen? Het is meer een emotioneel probleem. En een politiek probleem voor de populist Boris die nu hij eindelijk de Poolse klussers terug naar huis kan sturen. De Britse overheid klaagt nu over de media die de “invasie” uitgebreid in beeld brengen. The White Cliffs smeared, net als de regering Johnson.

Nederland ving tijdens de Eerste Wereldoorlog 1 miljoen Belgen op die op drift waren geraakt door de oorlog. Een natie met een groot hart, werden we genoemd.

Doen wij het nu zoveel beter dan de Engelsen? We mopperen als er toezeggingen gedaan worden over het aantal op te vangen mensen, we mopperen als de asielcentra te leeg blijven staan, we mopperen omdat de last niet evenredig over het land wordt verdeeld. En toch kunnen we in deze tijd van groeiende werkeloosheid niet eens genoeg personeel inzetten om de asielprocedures fatsoenlijk af te handelen. Lange rijen bij de registratie in Ter Apel en slapen op een stoel, berichtte het NRC gisteren. We zijn er nog trots ook dat we 20.000 mensen hebben opgenomen op een bevolking van 17 miljoen.

De ongelijkheid tussen mensen in oorlog of in economisch barre omstandigheden is natuurlijk niet op te lossen door iedereen hiernaartoe te verhuizen. Maar zolang we onze welvaart niet beter delen kunnen we wellicht meer menselijkheid tonen.

Een minuut voor twaalf: laten we iets doen aan de ongelijkheid.