Bultrug Johannes onze redding

Afgelopen woensdag strandde een bultrug bij het eilandje Razende Bol vlak bij Texel. Hij kreeg de naam Johannes. Hoewel er in de afgelopen dagen meer belangrijke gebeurtenissen hebben plaatsgevonden, kreeg Johannes heel veel aandacht. Er werd een noodverordening afgekondigd door de burgemeester van Texel, het ministerie in Den Haag ging zich ermee bemoeien en er werd een persconferentie gegeven. En er volgden vele tweets over deze bultrug.

Afleiding Natuurlijk vind ik het heel erg zielig voor het arme dier. En wat had ik graag gezien dat Johannes terug kon keren in de zee. Laat ik dat heel duidelijk gezegd hebben. Het zal echter goed zijn als er iedere week een bultrug aanspoelt bij een eiland in Nederland. Het leidt ons namelijk eventjes af van onze zorgen. En dan natuurlijk hopen dat het dier weer vanzelf terug zwemt in de zee, zodat het dier eventjes bij ons blijft. 

Iedereen sprak erover. De persconferentie werd live uitgezonden. De barometer van ons sentiment steeg flink en we voelden ons massaal solidair met Johannes. Een vrouw op tv zei dat ze het liefst het dier in haar armen wilde nemen om het in het diepe gedeelte van de zee los te laten. Maar dat kon helaas niet, zei ze verdrietig. 

Johannes als nationaal symbool voor samenhorigheid en mededogen. Ineens leek het erop dat we Griekenland vergeten waren. Al die deprimerende cijfers over de werkloosheid en de economische crisis waren voor heel even weggepoetst. Het leek erop alsof de tentenkampen van uitgeprocedeerde asielzoekers bij Malieveld in Den Haag niet waren ontruimd. Een nogal belangrijke Eurotop van deze week kreeg ook ineens minder aandacht. Dat geldt ook voor het pestprotocol voor op scholen. Nee, het was de week van Johannes. 

De ware Johannes had trouwens ook meer aandacht willen krijgen van de pers en media, en van twitterend Nederland. Hij stond vrijdagavond de longen uit zijn lijf te zingen bij voice of Holland. Maar nee, één iemand kan de beste zijn. 

Onzekerheid De gedoogconstructie stortte dit jaar in elkaar, het Lenteakkoord bladderde af en economische vooruitzichten werden steeds somberder. Daarnaast bleef dit jaar een hele tijd onzekerheid bestaan over de langstudeerboete, de hypotheekrenteaftrek en over de forenzentaks. Zo bezien was 2012 een jaar vol met onzekerheden. 

Dit beeld van 2012 werd nog eens verstrekt door het gedrag van onze premier. De ene keer kroop hij met de voorman van de SGP op de achterbank van zijn dienstauto en de andere keer legde hij zijn hand op de schouders van zijn ex-gedoogpartner. En het was dezelfde premier die een week vóór de verkiezingen de PvdA een bedreiging voor Nederland noemde, terwijl hij een paar dagen later bij dezelfde partij de kunst van nivelleren ging leren. 

Als er nou iedere week een bultrug bij één van onze eilanden aanspoelt, dan kunnen we weer al die zorgen en onzekerheden voor eventjes vergeten. We hoeven dan ons ook niet vast te klampen aan de valse beloftes van sommige politici; in het bijzonder aan die van de premier. Er zou geen cent meer naar Griekenland gaan en werkend Nederland zou 1.000 euro per jaar krijgen, beloofde de premier nog vlak vóór de verkiezingen. 

Als ik aan die onzekere momenten en valse beloftes van 2012 denk, dan verlang ik weer naar een bultrug, die eventjes langskomt om ons te verlossen van onze zorgen. Johannes, het symbool voor saamhorigheid en mededogen. Johannes, onze redding!

Meer over de bultrug: Opinies Kees Moeliker:  Een stervende bultrug op het strand, is dat zielig? Han van der Horst:  Hoe medelijden verdacht wordt gemaakt

Nourdeen Wildeman: De Syrische bultrug Cartoons René Krewinkel: Stille tocht… Sandra de Haan: Slag om de bultrug