Caïro

Op 15 mei is het Naqba-dag, de dag waarop de Palestijnen het verlies van hun land herdenken. Het begon goed, want gisteravond kwam er een akkoord tussen de hongerstakers en Israël tot stand dat ondermeer leidt tot stopzetting van de administratieve detentie van de hongerstakers, opheffing van isolatie en toekenning van familiebezoek.

Mijn collega Hanine Shatou en ik lopen over de Qasr el Nil-brug, waar op 28 januari 2011 zwaar strijd werd geleverd, in de richting van Tahrir. Op Hanine’s t-shirt staat: “Register I am Palestinian’. 

Voor het gebouw van de Arabische Liga vindt een demo plaats ter herdenking van de Naqba. Het is op dat moment letterlijk vijf voor twaalf. Er zijn opvallend veel jongeren en een Palestijn, die 31 jaar in een Israëlische gevangenis heeft gezeten, en onlangs vrij kwam, vertelt op indrukwekkende wijze welke grote ontwikkelingen hij de afgelopen tijd van achter de tralies heeft moeten volgen. Zoals de val van het communisme.

We spreken Renée, een Koptische online journalist die schrijft over wat zich op en rond Tahrir afspeelt. Ze vertelt waarom ze hier demonstreert. “We hebben pas tijdens de revolutie hier gevoeld en meegemaakt wat het is om onderdrukt te worden zoals dat de Palestijnen al jaren overkomt.” Renée zegt dat ze pas na de revolutie de straat op is gegaan. Ik vraag waar ze op gaat stemmen. “Ik ga niet stemmen. Ik boycot de verkiezingen, omdat er geen geschikte kandidaten aan meedoen. Het land is nog niet aan verkiezingen toe zolang er nog steeds zoveel corruptie is en het oude regime nog steeds de lakens uitdeelt. Dat moet eerst veranderen.”

De demonstranten zijn overwegend Egyptenaren die zich solidair tonen met het Palestijnse volk. Ze hebben gedichten geschreven die ze luid en ritmisch ten gehore brengen. De zinnen worden door de andere demonstranten herhaald. Iemand roept: Dag 1 hebben ze een bom op ons laten vallen. Dag 2 was er een Israëlische ambassadeur in Caïro. Dag 3 namen we Amerikaans geld aan. En dag 4 waren we Palestina kwijt.

Ik zie een opvallend spandoek waarop de Arabische wereld als een soort Verenigde Staten wordt afgebeeld met Palestina als hoofdstad. We halen aan de andere kant van het Tahrir water voor de betogers. Als we terugkomen is het aantal demonstranten flink toegenomen en er is veel pers. Hanine gaat met de Palestijnse vlag zwaaien, terwijl er in de verte nieuwe demonstranten met vlaggen opdoemen.

Uit gesprekken die wij de afgelopen dagen met talrijke mensen gevoerd hebben ontstaat het beeld dat de komende verkiezingen gek genoeg voor menige Egyptenaar niet zo belangrijk zijn. Men verwacht er weinig van, eerder een voortzetting van de politiek van het oude regiem.

Het is wel belangrijk dat er een revolutionair proces op gang is gekomen dat niet meer te stuiten lijkt. Essentiëel is wat er met de positie van het leger en de politie gaat gebeuren. Als het volk – en daarbij moet je vooral denken aan de duizenden Egyptenaren die de straat op zijn gegaan – zijn zin niet krijgt, dan zal men opnieuw naar het Tahrirplein trekken. Dat vertrouwen overheerst bij veel mensen die we hier ontmoeten. Het wordt een kwestie van de lange adem, maar van het elan dat we hier aantreffen, worden we optimistisch.

foto:  Amanda Mustard