De blik van een opgezet ijsvogeltje

Voor me, rechts van het beeldscherm, staat een ijsvogeltje. Opgezet. Op een takje. Het is een vrouwtje. Dat heeft de preparateur me uitgelegd. Je kunt het zien aan de onderkant van de verder zwarte snavel. Die heeft bij een vrouwtjesijsvogel een oranje streep. Dat maakt ze nét iets mooier dan de mannetjes; hún snavel is enkel zwart.

En nu dus een ijsvogeltje. Misschien wel de mooiste in Nederland voorkomende vogel. 

Maar het was de schoonheid, niet de zeldzaamheid van het diertje dat me er toe bracht haar op te laten zetten. Te mooi om in de Kliko te gooien. Er speelde ook iets van berouw.

Nu staat ze dus rechts van mijn beeldscherm. 

Het licht van mijn bureaulamp valt op dit moment zijdelings op haar. Haar ogen zijn vervangen door een soort kraaltjes. Speciale kraaltjes die op ogen lijken, waardoor het toch lijkt alsof ze me aankijkt. Haar blik, die eigenlijk geen blik genoemd kan worden, maakt me klein. 

Omdat het geen echte blik is, weet ik dat ik het ben die er in legt wat ik er in denk te lezen. Dat gaat vaak zo met blikken. Weerspiegeling.

Ze herinnert me er niet alleen aan dat ik sterfelijk ben. Ze doet me beseffen dat ik in zekere zin meer sterfelijk ben dan zij. Want als mijn vriendin en ik er niet meer zijn, er niets meer van ons over is, zal zij nog op een bureau staan. Of op een tafel, een kast. In een vreemd huis. 

Wie haar gevonden heeft, weet dan ook niemand meer.

Vannacht pak ik mijn vriendin extra stevig vast.