De bloemkooldemocratie

Volgens de Amerikaanse hoogleraar Francis Fukuyama is de positie van minderheden cruciaal voor de democratische gehalte van een staat. Gelet op de benarde positie waarin de moslims- als minderheid- al jaren zich bevinden, is het onderwerpen van Nederland aan deze stelling volledig actueel. Is Nederland een democratie? Is dan de vraag.

Eerst walste de meerderheid over de moslims hen: na 11 september 2011 kwamen heel snel alle moslims in de verdachte hoek terecht. De toon van de meerderheid werd autoritair. De minderheid moest zich aanpassen aan de wil van de wil van deze meerderheid. Het gelijkheidsbeginsel -neergelegd in artikel 1 van de grondwet en de internationale verdragen- werd vanaf  het kabinet Balkenende I herhaaldelijk – en met instemming van de grote meerderheid in de Tweede Kamer- in de praktijk buiten werking gesteld voor de moslims. Zo werd alleen voor deze burgers de leeftijdtijdsgrens om te huwen verhoogd naar 21 jaar, en de inkomenseis drastisch verhoogd. Marokkaanse en Turkse burgers moesten uitwijken naar België, Duitsland of Frankrijk om een gezin te stichten. In de hysterische drang om elkaar in bedreigingen richting de moslims te overtreffen, werden door parlementariërs en ministers maatregelen voorgesteld die de toets van de democratische rechtstaat nooit konden doorstaan: sluiting van moskeeën en van islamitische scholen, verbod van islamitische partijen, verplichting van de moslims  om zowel op straat als ook thuis Nederlands te spreken, inzetten van het leger tegen enkele Marokkaanse jongeren in Gouda etc..

Tegelijkertijd werd, in het kader van de terrorisme- bestrijding een arsenaal aan niet-rechtstatelijke maatregelen genomen die alleen en voornamelijk burgers met een islamitische achtergrond in hun democratische rechten troffen: onrechtmatige inbreuk op eigen privacy en vrijheid, verzwakking van de positie van verdachte in rechtszaken, het ambtsbericht van de AIVD wettelijk als bewijs definiëren in rechtszaken, etc. Kortom: de politieke meerderheid schuwde geen enkele maatregel om de moslims in het gareel te krijgen. Desnoods ten koste van de rechtstatelijke principes , die juist van Nederland een uniek democratie maken. We hebben herhaaldijk gezien tot  welke misbruiken en onrecht jegens onschuldige mensen( allemaal moslims) deze ad- hoc wetgeving heeft geleid. De moslimminderheid had echte geen geen andere keus dan zich te schikken naar de politieke macht van de meerderheid: Of, zoals politica Verdonk , toen één van de representanten van die meerderheid het formuleerde:  “Als de meerderheid bloemkool wil eten, dan komt er bloemkool op tafel”.

Inderdaad: sinds het kabinet Balkenende I hebben de moslims veel bloemkool “gegeten”. En als zij een paar keer de druk van die meerderheid konden weerstaan dan was te danken aan de onafhankelijk rechter , die in een aantal zaken, als institutie  nog de Nederlandse rechtstaat van de ontsporing redde. Onder Balkende IV kwamen de moslims eindelijk op adem. Hoewel het politieke klimaat steeds verziekt bleef, werd de productie van maatregelen tegen de moslims stopgezet. Maar deze pauze was maar van korte duur. Sinds de laatste landelijke verkiezingen is de democratische  ontsporing van de politieke meerderheid –VVD, CDA en PVV-  afgezien van bittere ervaringen tijdens tijdens de Tweede Wereldoorlog- nooit eerder zo diep geweest. Het zogenaamd “gedoogakkoord”tussen deze drie partijen krioelt van maatregelen tegen de moslims en niet- westerse allochtonen, die volledig in strijd zijn met de grondwet , het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) en de VN -verdragen. Een saillant voorbeeld  is de maatregel welke een duidelijk verschil maakt tussen twee Nederlanders.

Wanneer twee Nederlandse burgers een zwaar delict plegen, dan komen ze allebei met een zware straf in de gevangenis terecht. Bij hun vrijlating echter zal de autochtone – lees blanke- Nederlander- zijn plaats in de samenleving proberen terug te veroveren; maar de andere collega-Nederlander -van Turkse of Marokkaanse afkomst- zal, volgens dit kabinet, zijn Nederlandse paspoort inleveren vóór  hij het land wordt uitgezet. In datzelfde “gedoogakkoord” van dit kabinet is het grondwettelijke recht om een gezin te stichten zwaar aangetast ten aanzien van de Nederlander met een Turkse en Marokkaanse achtergrond. Met andere woorden: in de ogen van de huidige politieke meerderheid zullen de Turkse en Marokkaanse burgers – alle gelijkheidsbeginselen ten spijt- nooit volledig Nederlander worden.

Onthutsend en tevens schandalig hierbij is dat zowel een liberale partij als de VVD en een gezinspartij als het CDA, zonder schaamte, deze maatregelen voor haar rekening neemt. Opnieuw geldt: Niet de grondwet en de internationale verdragen, maar de politieke macht van de meerderheid bepaalt de rechtspositie van de minderheid!

Het aller jongste voorbeeld hiervan betreft het ritueel slachten bij de moslims en de joden. Een merkwaardige constellatie van rechtse en linkse partijen (VVD, PvdA, PVV, SP, D66, GL) -aangevoerd door de Partij voor de Dieren- heeft haar krachten gebundeld om dit ritueel slachten te verbieden. Dit verbod is, volgens deze gelegenheidscoalitie, nodig om de welzijn van de dieren te beschermen. Overtuigd van hun gelijk hebben deze seculiere partijen heel snel hun steun aan het wetsvoorstel van de Partij voor de Dieren gegeven, vaak zonder eerst naar de mening  van de joodse en islamitische gemeenschappen te vragen. Ritueel slachten is een wezenlijk onderdeel van het Jodendom en de islam. Echter, bij de afweging tussen de dierenwelzijn en de vrijheid van godsdienst heeft deze meerderheid linea -recta gekozen voor het eerste. Men baseert zijn standpunt op wetenschappelijke litteratuur en wat bloedige video’s. Uiteraard is voor moslims en Joden de welzijn van dieren van grote morele en ethische waarde. En als deze politieke meerderheid de moeite had genomen om eerst de regels die moslims en -in het bijzonder –  de joden in acht moeten nemen in hun omgang met dieren vóór en bij het slachten, dan had men daaruit makkelijk inspiratie kunnen putten voor een betere aanpak van de bio-industrie en de industriële slachting van dieren.

Het is al jaren bekend dat de wetenschap aanzienlijk verdeeld is over de vraag of de dieren meer lijden onder het ritueel slachten dan door het gewoon (industrieel) slachten. Omdat dieren niet spreken, zijn we helaas niet staat om de subjectieve gevoelens van pijn bij de dieren volledig juist te pijlen en zal deze wetenschappelijke verdeeldheid voortduren. Echter de objectieve cijfers kunnen ons een indicatie geven van de omvang van de schade bij dieren bij beide soorten slachten. Volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) worden jaarlijks in Nederland 525.772.000 dieren gewoon (industrieel) geslacht, namelijk door vergassing, elektrocutie, of een kopschot. Door de joden (3000) en moslims (200.000) worden jaarlijks in totaal 203.000 dieren ritueel geslacht.

Prof. M. Katan, emeritus hoogleraar aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, heeft vastgesteld dat bij beide technieken van slachten gemiddeld 10% mislukt en leidt zichtbaar tot pijn bij dieren. Dit betekent dat er onder het industrieel slachten 52.772.000 dieren pijn leiden. Onder het ritueel slachten zijn dat 20.300 dieren.

Tel uit je winst! Als deze politieke partijen eerst de pijn van de dieren gedurende hun hele leven drastisch hadden willen vermijden dan hadden ze eerst de megastallen en later ook het industrieel slachten krachtig aangepakt. De winst was aan dierenwelzijn was dan aanzienlijk. Dan waren ze tevens geloofwaardiger in hun strijd voor de dieren. Nee, ze kiezen voor de zwakste schakel – de moslims en de joden- want de bio-industrie kunnen ze niet aan. Deze symboolpolitiek is helaas niet vrij van populistische trekjes.

Deze politieke partijen zijn evenmin geloofwaardig wanneer ze –voor wie het maar wil horen- herhaaldelijk roepen dat de Nederlandse samenleving berust op een joods-christelijke grondslag. Immers, als het erop aankomst om een fundamentele voorschrift in de joodse religie tot zijn recht te laten komen, dan kijken ze de andere kant op. De kant van het populistische electoraat! Wat een demasqué! Het is nu iedereen duidelijk dat die stelling niets om het lijf heeft en wordt voornamelijk als tactisch argument gebruikt, meer om  de moslims van zich af te schudden, dan om een diepgaand en welgemeend respect voor de joden te bewijzen. Onder invloed van de blinde populistische drang om de moslims hun plaats te wijzen, hebben deze partijen – en passant- ook de joden geslachtofferd. Deze “gelijke” behandeling bij ontneming van rechten aan bevolkingsgroepen, hebben we eerder meegemaakt. Een aantal jaren geleden nam de politieke meerderheid restrictieve maatregelen ten aanzien van de komst van imams uit het buitenland. Om de andere religies niet vóór te trekken werden  deze maatregelen ook aan de andere christenen en joden.

Dit initiatief wetsvoorstel inzake ritueel slachten ia het zoveelste bewijs dat telkenmale aantoont hoe politieke meerderheid eigenhandig bepaalt of en in welke mate de minderheid gebruik mag maken van haar grondrechten. De welzijn van dieren staat bij deze meerderheid  boven het grondrecht van moslims en joden om hun godsdienst voluit in acht te nemen. Een grovere inmenging van de politiek in de religie is haast niet denkbaar! Dat grondrechten er juist zijn om minderheden te beschermen, desnoods tegen de meerderheid, lappen deze partijen aan hun laarzen. Dat, zoals de Raad van State stelt, dieren -met alle respect voor hun welzijn- rechtsobjecten zijn, terwijl mensen rechtssubjecten zijn is evenmin besteed aan deze turbo- wetgevers.

Ook hier zullen de joden en moslims uiteindelijk zich moeten wenden tot de (Europese) rechter om hun grondrechten te laten gelden. Alleen de rechter zal –zolang hij niet door politici benoemd wordt– opnieuw kunnen voorkomen dat Nederland een bloemkooldemocratie wordt.