De gelukkige gek

Met zijn ezel, schrijfblok en bagage trekt hij door het Belgische platteland met enkel zijn benen als vervoersmiddel. Als de avond valt vraagt hij aan de plaatselijke parochie of ze misschien een slaapplek voor hem en zijn viervoetige metgezel hebben. Meestal lukt het hem om een plek te vinden waar hij ongestoord zijn ogen kan sluiten maar een enkele keer slaapt hij onder de kale hemel.

Ik portretteer hier Marinus van Nistelrooij, een gehuwde man met kinderen die eens per zoveel maanden weg wil. Weg van het bewoonde leven. Weg van zijn bestaan als horeca-baas. Marinus pakt zo min mogelijk benodigdheden en gaat op pelgrimsreis om na een paar maanden weer zijn vertrouwelijke woning op te zoeken.

Hij zegt hierover:

Ik ga op reis om weer terug te komen.

Ik zag Marinus twee weken geleden in Joris’ Showroom, een programma vol portretten van buitenbeentjes. ‘Dorpsgekken’, zouden wij zeggen. Joris’ Showroom laat zien in welke omstandigheden deze bijzondere mensen leven en hoe zij naar het leven kijken. Vooral dat laatste ontroert mij. Veel van de ‘gekkies’ die Joris documenteert hechten geen waarde aan materiële zaken. Rust is het kernwoord van hun bestaan. Het is nog niet eens de onrust van de omgeving waar Marinus voor wegloopt maar het is de rust in zichzelf waar hij na op zoek is. Een rust waar hij na jarenlang werken in de horeca wel aan toe was.

Ik hoop ook ooit die rust te vinden. Ooit hoop ik op een moment te komen waar ik volmondig kan zeggen dat dit het leven is dat ik wil leven. Ik geloof in die maakbaarheid van het leven. Het fascineerde me daarom ook dat juist de mensen die ik voorheen bestempelde als buitenstaanders bij mij een gevoel opwekte van verlangen.

Ik heb in bed nog lang nagedacht over Marinus. Natuurlijk zal hij wekelijks een paar stortbuien te verduren krijgen en wordt daardoor alles nat en vies, en ook zijn familie zal hij ongelofelijk missen. Op Twitter zag ik de mensen lachen om Marinus met zijn lange baard. ‘Malle Marinus’ noemde iemand hem. Ik kon hier niet om lachen. Nee, de enige vraag die door mijn hoofd spookte was wie er nu gelukkiger was: Marinus of ik?

Volg Jordi Lammers ook op Twitter