De kracht van machteloosheid

Desmond Tutu zei eens: ‘If you are neutral in situations of injustice, you have chosen the side of the oppressor’ ofwel: ‘Wanneer je je neutraal opstelt in onrechtvaardige situaties, dan sta je uiteindelijk aan de kant van de verdrukker.’ Voor velen is dit leidraad in hun politieke bewustzijn. Je bent vóór een vrij Palestina, of je bent tegen. Je bent voor een onafhankelijke joodse staat, of je bent een anti-semiet. Een middenweg bestaat niet. Het is zwart of wit.

Dat is ook het gevoel dat ik heb overgehouden na mijn terugtrekken uit de Free Gaza Flotilla-actie. Via Twitter kreeg ik verwijten naar mijn hoofd geslingerd de Gazavloot te hebben geschaad door mijn ervaringen en plein public te delen. Er werd zelfs geopperd dat ik een mossad-infiltrant zou zijn. Het CIDI lijkt op haar beurt bezig te zijn een fanclub voor me op te richten, want ‘hoera! Een activist is overgelopen’ en ultra-rechtse knakkers wreven voldaan in hun handen omdat de vloot is ‘mislukt’. Beide kampen vechten om aandacht en zijn druk bezig de tegenstander zo zwart mogelijk af te schilderen in de hoop er zelf kleurrijk uit te komen.

Mijn persoonlijke ervaringen met de organisatie zijn niet meer dan dat. Ze maken van mij geen afvallige, noch verslechteren ze de vreselijke situatie in Gaza of de minder goede naam van de organisatie. Meningen in het extreme trekken, ‘omdat het zo lekker klinkt’, wel.

Waar het debat nu om zou moeten draaien is de huidige situatie in Israël en Palestina. Israël, ‘de enige democratie in het Midden-Oosten’, lijkt Mubarak’s dictatoriale regime als voorbeeld te hebben genomen. Het land poogt haar zogenoemde democratie door ieders strot te duwen, door vooral te roepen en te doen waar het zelf zin in heeft en de rede, voor zover daar de afgelopen tientallen jaren sprake van is geweest, naast zich neer te leggen.

Zo is het de Gazavloot niet gelukt internationale wateren te bereiken. Door politieke druk op het economisch toch al instabiele Griekenland uit te oefenen heeft Israël het weten klaar te spelen dat de uitvaarbewijzen van de boten zijn ingetrokken en iedere vertrekkende boot door Griekse marine is geënterd. De Nederlandse delegatie is intussen teruggekeerd naar Nederland, om vanaf het vaste land een nieuwe strategie te bedenken.

ANP-journalist  Bud Wichers en zijn fotografe Ettora Hesseling zijn geweigerd op een El Al-vlucht naar Ben Gurion. Ze zouden, met of zonder bagage, een veiligheidsrisico zijn voor de vlucht. De sirenes gingen nog net niet af, maar de twee werden door de marechaussee weg geëscorteerd  en gesommeerd de vertrekhal zo snel mogelijk te verlaten. Waar het eigenlijk op neerkomt, en wat niemand durfde te zeggen, is dat de Wichers en Hesseling als onafhankelijke journalisten mee wilden varen met de Gazavloot en daarom niet welkom zijn in Israël.

BNR-journalist David Poort lukte het wel aan boord te komen van een vlucht, maar werd bij aankomst opgepakt, een aantal uur vastgehouden, naar eigen zeggen ‘als hond behandeld’ en vervolgens uitgezet. Tientallen activisten die tegelijkertijd onderweg waren naar Palestijnse gebieden om te demonstreren tegen de Israëlische bezetting ondergingen hetzelfde lot. Ook PvdA-raadslid Gadiza Bouazani, die onderweg was naar haar vakantiebestemming (c.q. vrijwilligerswerk op de Westelijke Jordaanoever), moest het gevang van binnen bekijken.

Niet veel later stemde het Israëlische parlement in met een nieuwe wet die het boycotten van Israël en illegale(!) nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever verbiedt, en daarmee de vrijheid van meningsuiting van Israëli’s beperkt.

In één maand is het Israël gelukt alle tot nu toe nog mogelijke nuance weg te vagen. In een poging kritische berichtgeving over het land tegen te houden, bemoeilijkt de Israëlische overheid het haar burgers zich tegen de bezetting uit te spreken, zich te verenigen, te demonstreren en de wereld te tonen dat dit níet hun keuze is.

In dezelfde maand is het Israël wederom gelukt de stem van de mensen in Gaza te ontnemen, de blokkade uit te breiden tot in Europa, en het gesprek om tot een oplossing te komen uit de weg te gaan.

Ik vraag me af wat voor samenleving Israël voor ogen heeft. Alle kritiek op de overheid met man en macht neerslaan heeft voor Mubarak niet gewerkt, en zal ook nu voor Netanyahu faliekant mislukken. Zowel de mensen in Gaza, als de mensen in Israël verdienen een betere toekomst. Eén in verschillende tinten, waar verschillende meningen naast elkaar kunnen bestaan. En een land dat minderheden en critici de mond snoert zal in ieder geval nooit in vrede leven.