De krokodillentranen van Wilders

Afgelopen week werd voor sommigen de inhoud van Wilders’ boek bekend. Men is duidelijk geïnteresseerd in de emotionele passages. Naar de mens in Wilders. Naar hoe hij zo geworden is. Ook Tofik Dibi reageerde in een tweet en gaf te kennen dat de omstandigheden waarin Wilders de dood van zijn vader moest verwerken hartverscheurend zijn.

Collegiale jovialiteit De vraagt rijst natuurlijk in hoeverre wij zitten te wachten op politieke tegenstanders die elkaar in datzelfde openbare domein met een overweldigende portie collegiale jovialiteit bejegenen. Het is tekenend voor de huidige troebele politieke situatie waarin opportunisten er werkelijk alles voor over hebben om de psyche van de verbolgen autochtoon te doorgronden: de verkiezingen komen er immers aan. En ik heb het verschillende mensen al horen zeggen: dat Wilders in de wandelgangen een zachtaardige, charmante en vredelievende man is.

De zoektocht naar menselijkheid Het is bovendien het bekende verhaal van de zoektocht naar de menselijkheid in de autochtone zeloot. Ook in het proces tegen Breivik viert deze obsessie hoogtij. Het gaat zelfs zo ver dat honderden correspondenten en vier psychologen ooggetuigen zijn van het proces om daarmee elk woord, elke emotie, elke beweging, elke lach, elke traan van de massamoordenaar tot in detail te kunnen analyseren. Want, zo zullen veel mensen denken: wat drijft die man? Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Door wie is hij geïnspireerd? Wat heeft hij meegemaakt? Wat is zijn geschiedenis? Wie heeft zijn behoeftes verwaarloosd? Gaat dit ons nog een keer overkomen? En daaruit rolt een verhaal van de man die zichzelf als slachtoffer ziet van Links & islamisering.

De verre baardachtige Ander Waar agressieve en maatschappij ontwrichtende mensen met een islamitische achtergrond niet hoeven te rekenen op een dosis clementie, zijn we nu opeens geïnteresseerd in het verhaal van de – naar een monocultuur strevende autochtoon. Het verhaal van zowel Wilders als Breivik is blijkbaar nodig om het te begrijpen; het te bevatten. Maar dat is m.i. slechts de halve waarheid. De zoektocht naar hun beweegredenen gaat namelijk niet alleen over hen, maar ook over ons. Zij symboliseren de spiegel van ons kwaadaardige ik. Want kunnen wij – beschaafde westerlingen – onder die omstandigheden tot hetzelfde in staat zijn? Of is het kwaad in mensen alleen voorbehouden aan de verre baardachtige Ander?

Van compassie naar begrip naar rechtvaardiging Verdienen mensen met maatschappij-ontwrichtende idealen & daden ons medelijden? Met welke achtergrond dan ook? Nee, 0%.  Want de scheidslijn tussen compassie, begrip en rechtvaardiging is vaag en ik weiger mezelf in die zones te begeven. Daar komt bij dat ik de tweet van Tofik Dibi niet alleen als ‘het benadrukken van Wilders’ menselijkheid’ beschouw, maar ook als een signaal van een politicus die zijn menselijkheid bevestigd wil zien worden. Niemand ontkent namelijk dat Wilders – en alle andere historische figuren die getracht hebben om samenlevingen van etniciteiten en/of ideologieën te zuiveren – menselijke kanten hebben.

Zorgvuldig Ik weiger mezelf door een emotionele passage te laten gijzelen. Vooral niet wanneer hij in 99,9% van het boek Arabieren wegzet als roofdieren en de islam beschrijft als een kwaadaardig gezwel. Ik ben slechts geïnteresseerd in de man die medeverantwoordelijk is voor de gedachtewereld van types als Breivik. Ik ben geïnteresseerd in de man die nu al ruim een decennia doelbewust een haatcampagne voert; gefinancierd door louche organisaties. Ik ben geïnteresseerd in de man die feiten verdraait en een voedingsbodem creëert om Amerikaanse medestanders achter zich te scharen in de strijd tegen de islam. Ik ben geïnteresseerd in, en me bewust van een man die zijn woorden en passages zorgvuldig uitkiest en zich als geen ander bewust is van de nasleep ervan.

Hoe sympathiek Wilders in de kantine van de Tweede Kamer ook kan zijn, de emotionele passage is net als de rest van het boek een middel om het doel te heiligen. Het zijn echte tranen uit het verleden die hij inzet als krokodillentranen voor het heden en de toekomst. Dibi stelt in een andere tweet dat we nooit mogen wennen aan de omstandigheden waarin Wilders zijn leven leidt. Klopt, maar op mijn beurt zeg ik: wen niet teveel aan de menselijkheid van Wilders. Want de kans is groot dat je zijn onheilspellende agenda, zijn Stockholmsyndroom-achtige manier van politiek bedrijven uit het oog verliest. Of er slachtoffer van wordt. Op mijn sympathie hoeft deze man dus niet te rekenen. Presenteer ik mezelf hiermee minder ‘menselijk’, wat dat ook moge betekenen? Wie weet.

Maar mocht je onverhoopt twijfelen over de menselijkheid van Abdelkarim, twijfel dan niet en kom gerust langs voor een kopje koffie. Dan zie je vanzelf wat voor topgozer ik in de wandelgangen kan zijn.

Dit artikel verscheen eerder op het weblog Wijblijvenhier.nl. Volg Abdelkarim ook op Twitter