De mama-maffia

Mijn vader zaliger had één belangrijk advies voor me: ik moest voor mezelf kunnen zorgen. Voor de rest maakte het hem niet zoveel uit hoe ik aan de kost kwam. Als jonge tiener zat ik destijds helemaal niet op dat advies te wachten. Ik speelde geloof ik nog met Barbie en ging er domweg van uit dat mijn papa mij in de eerste plaats een lieve en knappe man toewenste. Niet dus.

Ik herinner me mijn existentiële vertwijfeling toen hij dit aan de keukentafel pardoes verkondigde. Eigenlijk haalde hij hiermee z’n eigen klasse compleet onderuit. Op mannen hoefde je blijkbaar niet te rekenen. Die lieve en knappe man heeft zich nog niet gemeld, en de wens van m’n vader kwam uit: ik verdien mijn eigen geld en beslis ook alleen hoe ik het opmaak.

Beroep van moeder Grappig genoeg hebben de bevoegde ministers van Vlaanderen en Nederland zich de voorbije weken in diezelfde zin uitgelaten. Vrouwen moeten niet afhankelijk zijn van mannen. Eén op de 3 relaties eindigt in een breuk, en voor je ’t weet zit je als vrouw met de gebakken peren en zonder geld. Het advies van de ministers riep veel weerstand op, vooral in Nederland. Er is hier dan ook een soort mama-maffia en die voelde zich regelrecht aangevallen.

In Vlaanderen ken ik maar 2 types vrouwen die met plezier aan de haard blijven. Zij die veel kinderen hebben en sowieso moeilijk een baan zouden vinden en vrouwen van rijke mannen. In Nederland zie ik ook een middenklasse die met duidelijk genoegen dagelijks de schort omgordt. Dat heeft te maken met weinig en dure kinderopvang, maar christelijke partijen juichen het ook al decennia lang toe dat de vrouw vooral voor de kinderen en dus voor de man zorgt.

Ik zie het hier ook in Den Haag. Je hebt moslimvrouwen die met grote groepen kinderen vier keer per dag van en naar school tjokken. En in de sjieke straten zie je namaak-Barbies op weekdagen uitgebreid lunchen met hun vriendinnen. Maar ook jonge en slimme Nederlandse vrouwen kiezen vaak voor deeltijds werk, of ze blijven helemaal thuis. Ze “kiezen voor hun gezin”, voor het “edele beroep van moeder” en geven daarmee iedereen die dat niet doet een gigantisch schuldgevoel.

Trophy wives Het ligt allemaal gevoelig. Het is een moeilijke en mooie taak om kinderen op te voeden, maar ik denk niet dat vrouwen daar hun hele leven aan moeten wijden. Kinderen worden er niet beter van, en de vrouwen al helemaal niet. Bovendien verandert het de machtsverhouding in het gezin, daar kom je niet onderuit.

Toch moet ik toegeven dat er momenten zijn dat ik met hen zou willen ruilen. Als alle wegen dicht gesneeuwd zijn, zou ik soms ook liever in een warme woonkeuken pannenkoeken bakken voor schattige kindertjes in plaats van de weg opgaan om de ellende te registreren.

En als ik na het werk moe en afgepeigerd boodschappen doe en zo’n vrouw zie die er alleen maar moet voor zorgen dat ze er goed uitziet, dan denk ik ook wel eens dat ik ergens iets grondig verkeerd heb aangepakt.

Maar elke dag pannenkoeken eten gaat vreselijk vervelen. En die trophy wives leven in constante angst dat ze ingeruild worden voor een jongere versie. Nee, dan maar papa’s raad opvolgen.

Sabine Vandeputte is correspondent Nederland voor de Belgische omroep VRT. Dit artikel verscheen ook op Deredactie.be