De ongehoorde brutaliteit van Opstelten en Teeven

Na vier en een half jaar amateurisme, gemaskeerd door een grote mond, gaat zelfs de politieke exit van Opstelten en Teeven gepaard met een ongehoorde brutaliteit, schrijft Han van der Horst.

Verloren jaren Ook de grote vergeetachtigheid van Fred Teeven is niet geloofwaardig. Het is moeilijk voorstelbaar dat je een deal als die met Cees H. – zo over de randen van het acceptabele, zo getuigend van een gokkersmentaliteit, zo karakteristiek voor jouw aanpak, zo bedoeld als voorbeeld voor de collega’s –  eenvoudigweg vergeet. Tenzij je dagelijks zulke overschrijvingen autoriseert natuurlijk. Nee, de deal was een van de centrale gebeurtenissen in Teevens carrière als crime fighter. Die kán niet in zijn geheugen vervaagd zijn. Evenmin zijn er argumenten voor aan te voeren dat hij als staatssecretaris moest verzwijgen wat hij als officier van justitie destijds flikte, voor “volk en vaderland” zoals hij het met weinig historisch besef formuleerde tijdens de persconferentie van zijn politieke kraaienmars.  

Het aftreden van de beide heren markeert vier en een half verloren jaar voor justitie en veiligheid in Nederland. Zowel Opstelten als Teeven blonken uit in harde taal aan het adres van criminelen, jihadi’s en andere wetsovertreders waar angstig Nederland slecht van slaapt. Ondertussen komt onder hun verantwoordelijkheid een nationale politie tot stand, die volgens vele berichten de effectiviteit van de dienders op straat aantast. Let maar op de vele berichten over het sluiten van politieposten en de grote ontevredenheid op de werkvloer. Nieuwe wetgeving van de beide heren leidde vooral tot criminalisering van burgers en het verschuiven van opsporingstaken die bij de politie horen in de richting van de burger. Bijvoorbeeld het identificeren van minderjarige prostituées. Al dit soort wetgeving werkt averechts omdat de burger – geconfronteerd met misstanden – zich er wel voor zal wachten om de autoriteiten in te schakelen. Dan is hij immers zelf het haasje en ook wie een misdaad anoniem meldt, kan dan via andere kanalen worden opgespoord. De maatregelen van Teeven om het illegalen lastiger te maken hebben in de praktijk hetzelfde effect.

Laatste brutaliteit Het publiek heeft vier en een half jaar stuitend amateurisme te zien gekregen, gemaskeerd door een grote mond als er camera’s in de buurt waren. En men is er nog trots op ook. Men trekt zich verongelijkt terug. De laatste brutaliteit van Opstelten en Teeven leert de burger een gevaarlijke les: een leugentje mag wel voor volk, vaderland en het goede doel, een bankafschrift kan men gerust over het hoofd zien.

En dat in de weken dat wij allemaal die door de Belastingdienst reeds gedeeltelijk ingevulde aangifte na moeten zien.

Beluister dit opiniestuk  hier

 

Volg  Han ook op Twitter

 

Het nieuwste boek van Han is De Mooiste Jaren van Nederland (1950-2000)