De ploetermoeder

Goed nieuws voor de vrouwen die nog steeds denken dat ze zich feeëriek door de dagen moeten bewegen, van het kinderdagverblijf naar de zaak, van de naschoolse opvang naar de schijf van vijf en van de strijk naar bed. Het hoeft niet meer. Tenminste, volgens de Belgische Sara Reymen die het boek ‘Moeder en carrière: een topcombinatie’ schreef. Reymen interviewde bekende Belgische vrouwen die het moederschap combineren met een carrière en kwam tot de volgende conclusie: “wij vrouwen moeten elkaar relativeren en inspireren, de lat niet te hoog leggen en prioriteiten stellen”.

Zet twee vrouwen bij een koffieautomaat en je hebt binnen no time een zelfhulpgroep over het eeuwig knagende schuldgevoel in combinatie met de frustratie over het gebrek aan me time . Logisch, want per dag blijven er minder dan 17 minuten aan vrije tijd over voor de werkende moeders. Althans, voor de Belgische moeders want in België werken nagenoeg alle vrouwen fulltime.

Hebben wij Nederlandse moeders het dan wel zo slecht? De werkende moeders die ik ken, werken maximaal 32 uur per week. Hun partners hebben een ‘papadag’ waardoor de kinder- en naschoolse opvang tot een minimum beperkt wordt. Want het grootste schuldgevoel van werkende moeders gaat niet over het werken zelf, maar over de kinderen. Bij de thuisblijfmoeders is dat net andersom.

Beide groepen hebben nog steeds het gevoel dat ze zich moeten verdedigen voor hun keuze waarbij het (vermeende) geluk van de kinderen hun keuze moet legitimeren. Vraag een werkende moeder waarom ze wil werken en ze zal antwoorden dat ze ‘een veel leukere moeder is als ze werkt’. De thuisblijfmoeder antwoordt hoogstwaarschijnlijk dat ze bewust thuisblijft ‘omdat je van al dat heen en weer gesleep ongelukkige kinderen krijgt’. In het gunstigste geval blijft het daarbij, want echt solidair zijn deze twee groepen nog steeds niet met elkaar.

Een beschuldigende stap verder hebben de werkende en thuisblijfmoeders namelijk nog steeds te dealen met: “ik snap niet waarom je kinderen krijgt als je ze toch naar de opvang brengt” en, de andere kant: “je geeft toch niet zomaar je financiële onafhankelijkheid op om voor de kinderen te zorgen”.

Achterhaald? Welnee, lees de vrouwenforums er maar op na. Een luxeprobleem? Ja, ik ken genoeg werkende, alleenstaande moeders (en vaders) die graag deze keuze zouden hebben.  

“Zie een supermoeder in de spiegel, maar weiger haar te zijn”, zegt Sara Reymen in een interview op de Belgische radio over haar boek. Luisteraars kunnen bellen met vragen en als een Nederlandse werkende moeder met schuldgevoel haar dilemma voorlegt, reageert de presentator verrast: “Ik hoor dat u Nederlandse bent, wat helemaal niet erg is, maar ik associeer schuldgevoel met Vlamingen, niet met Nederlanders”.

Toch mooi dat we als Nederlandse werkende moeders in elk geval bij onze zuiderburen “on-schuldig” blijken. 

Volg Maureen Brokken ook op Twitter!