De toestand in de wereld

Kamp claimt overeenstemming over pensioenen, maar vakbonden reageren verbolgen. Rosenthal maakt zich druk over vredesproces in het Midden-Oosten. Culturele klimaat bepaalt steun voor PVV. Griekenland glijdt langzaam maar zeker af naar faillissement. Tofik Dibi krijgt niet zijn islamdebat. Franse banken afgewaardeerd door Moody’s. Van Zanten moet kleur bekennen over bezuinigingen in de zorg. Nederlandse economie groeit nauwelijks meer en extra bezuinigingen lijken onvermijdelijk.

Zomaar wat krantenkoppen van de afgelopen dagen. ’s Ochtends op het station of bij het benzinestation pakken we de krant als we onderweg zijn naar werk of voor andere zaken. Vluchtig scannen we de berichten, vormen onze mening en belasten we collegae of elke willekeurige passant met onze opvattingen. Van sterk afkeurend tot nonchalant schouderophalend. Ons humeur wordt nog verder verpest door die linksrijdende automobilist of die treinreiziger die zich ‘asociaal’ gedraagt.

Op het werk houden we de moed erin. We moeten klantgericht zijn, uitdagingen aanpakken, confrontaties aangaan en vooral onze targets halen. Maar voorgenomen plannen worden ernstig in de war geschopt door weer een wijziging in beleid. Dat had je al zien aankomen. Maar ja, wie luistert er nog naar je tegenwoordig? Je werk is de wereld in het klein. Onnavolgbare beslissingen,verborgen agenda’s en korte termijn beleid frustreren al je pogingen om lijn aan te brengen in je leven.

Verborgen achter je beeldscherm probeer jij je te onttrekken aan de hectiek van de organisatie. Het moet toch mogelijk zijn om in elk geval 1 dossier af te maken, wat je al tijden geleden hebt voorgenomen? Niet voor lang als een fikse klacht van een klant weer tot spoedoverleg leidt. Gefrustreerd neem je deel aan het overleg en je hebt de grootste moeite om constructief mee te denken aan een oplossing. Want al heeft de klant altijd gelijk, je zou het liefst zien dat de klant opdondert. Weer een probleem geval minder. Misschien dan eens rust aan je hoofd zodat jij je kan concentreren op dat ene dossier.

Er moeten nog boodschappen gedaan worden en de kinderen van de naschoolse opvang worden opgehaald. Achter in de rij aansluiten door alle auto’s en busjes die kriskras geparkeerd staan. Hoe was het op je werk? Van sterk afkeurend tot nonchalant schouderophalend. “Just another day at the office”. Het nieuws bevestigt de koppen die je ochtends al had gezien. Politici zoeken wanhopig naar je aandacht. Je stem als kiezer is van groot belang. Democratie, meedenken, meebeslissen, invloed uitoefenen. Maar hun wereld is te groot voor je. De problemen ontstijgen je bevattingsvermogen en zelfs wanhopige pogingen van politici om de wereld klein en simpel te maken, biedt geen soelaas. Je eigen wereld is al onoverzichtelijk waar je nauwelijks nog controle op kan uitoefenen, laat staan hun wereld. De verschillende partijen passeren de revue. Wat vind je van hun beleid? Van sterke afkeur tot onverschillig. Het liefst trek je de gordijnen dicht in de hoop dat je daarmee de wereld definitief buitensluit.

Dit artikel verscheen eerder op de weblog van Hans Groen