De uil van Minerva in volle vlucht

De uil van Minerva is opgestegen… En de uitwerpselen vliegen ons in het gelaat.

Om te recapituleren: na de overwinningspeech van Thierry, nam Henk de geledenheid een luchtje te scheppen. De uil vloog over. En gelijk aan de uil besloot hij zich te ontlasten. In het NRC. Het kwam hem duur te staan. Opzij gezet als beoogd fractievoorzitter in de Eerste Kamer ontwaarde hij opnieuw de uil. En sprak hernieuwd ware woorden. Waarna Thierry, in korte broek, eenzaam ruikend aan lavendel, in zijn appartement in Amsterdam, de aanklacht schreef die collega Otten definitief af zou serveren. Hij timede op het zomerreces.

Drie dingen gingen mis: 1. De publicatie in komkommertijd maakte het non-nieuws tot blijvende headline; 2. Otten sloeg terug; 3. Erkende rechtse opiniemakers keerden hun rug toe aan Thierry en zijn getrouwen.

De uil vloog voort.

Bijzonder was vooral de moderne vorm van oorlogvoering: ja, maar, jij/hij/zij ook. De VVD was even erg. De leiding van GroenLinks is ook dictatoriaal. De Partij voor de Dieren verloor ook een zetel.

Otten financierde zijn minnares. Baudet een vriendenreisje. Hij was ook fout! Maar hij ook! En hij dan?! Cliteur, Hiddema en Baljeu?

Otten in volle verdediging wierp uitwerpselen hoger en hoger in de lucht, de uil terug in het gezicht. En bekende inderdaad een dubieus penningmeester te zijn geweest: ook Thierry, Cliteur en de anderen vraten mee uit de ruif. Onder zijn verantwoordelijkheid. De bonnetjes in zijn computer. Maar wat deed het er toe? De bekentenis kreeg als zodanig weinig aandacht. Wij roken enkel poep.

Dat smaadproces; het zal weinig worden. Die nieuwe partij ook. FvD, het implodeerde. Wij wachten op de volgende uilenvlucht.

Minerva keek met weemoed naar een lege, vergulde kooi.