Dibi en zijn 'Final Flutwa'

Student Nieuwe Media en vaste schrijver voor Wijblijvenhier.nl Abdelkarim El-Fassi reageert op Tofik Dibi’s ‘Final Fatwa’.

Tofik Dibi kwam onlangs met zijn eigen fatwa. De ‘Final Fatwa’ heeft niet alleen een onwerkelijke naam, maar tegelijkertijd ook een onwerkelijke boodschap, blijkbaar gericht aan een imaginaire gemeenschap. De toon van het artikel is kinderlijk, de opbouw ongenuanceerd en de strekking (on)bedoeld beledigend. Bovendien schiet het artikel zijn doel voorbij en lijkt de schrijver qua effect & bereik slechts islamofoob Nederland naar de mond te praten.

Logisch

De strekking van het artikel is dat het muftigezelschap Dibi & co. stelt dat er ‘dingen’ moeten veranderen. We moeten volgens de heren (en dames?) af van fatwa’s (lees: adviezen) omdat ze een geestbeperkend, destructief, hart- en boekverscheurend karakter zouden behelzen. Nou kan je het daar, vooral na genoemde voorbeelden te hebben mogen lezen, moeilijk oneens mee zijn. Want wie geen kennis heeft van de geschiedenis van de islam, itjihad en fatwa’s  zal – vooral met beelden van ‘verminkte Afghaanse meisjes’, ‘Van Gogh’, ‘9/11’ en ‘De Duivelsverzen’ – inderdaad slechts geweld, bloed en onderdrukking als connotatie  op het netvlies hebben staan gebrand. Daar zouden wij, ‘redelijke moslims’ inderdaad niets mee te maken willen hebben. Dat lijkt me logisch. Vraag gerust een gemiddelde moslim (dus niet van die Sharia4Holland-achtige griezels) tien jaar lang naar de mening over deze gruweldaden en hij zal erkennen dat dit immorele daden zijn.

Het herhalen en benadrukken van immorele gebeurtenissen in een dergelijke petitie heeft wel een functie: het oproepen van een eurocentrisch, bijna oriëntalistisch sentiment van de moslim als de ‘Ander’. Daarmee wordt het vacuüm opgerekt waar bijvoorbeeld islamofoob-Nederland haar bestaansrecht aan te danken heeft. Het door Dibi gebruikte discours suggereert tevens dat moslims homogeen denken, makke schaapjes zijn, niet zonder gedachtepolitie kunnen en zich dus voor de daden van een minderheid moeten verantwoorden. Terwijl ze daar in woorden en daden al openlijk afstand van hebben gedaan. Te vaak eigenlijk al. Bovendien, en dat is misschien wel de kern, is duidelijk dat je met het onderdrukken van nieuwe inzichten vooruitgang in de weg staat. De opstanden in het Midden-Oosten bewijzen dat de basis, dus het verlangen naar vrijheid, er is. Die mensen zijn jarenlang het slachtoffer geweest van een onderdrukkend systeem en zijn door de universele drang naar vrijheid in opstand gekomen tegen de agressor. De westerse regeringen en de instituties die deze gedachtepolitie jarenlang financieel en militair hebben gesteund komen echter geen enkele keer voor in de petitie.

De Toon

En dan kom ik bij mijn tweede punt: de toon. Geen enkele politicus hoeft mij, broer van drie zussen, zoon van een moeder en neefje van oneindig veel tantes, op een kinderlijke manier te vertellen dat het verminken van een vrouw een immorele daad is. Ik ben een product van de Nederlandse samenleving, bekend mét en nog steeds loyaal áán de beginselen van de Nederlandse rechtsstaat. De indruk wekken dat er gevaar dreigt van externe fatwa’s die deze loyaliteit in gevaar kan brengen getuigt van een ongepast wantrouwen, miskennen en onderschatting van de weerbaarheid van de pluriforme Nederlandse moslimbevolking. Het voorbeeld van het verbod op autorijdende vrouwen is tevens misleidend en zou eerder gericht moeten zijn tot een bondgenoot van Saoedi-Arabië, de Nederlandse regering. De moslims hier in Nederland hebben daar weinig mee te maken. Maar ook over het aandeel van Westerse regeringen in die onderdrukking wordt op zijn Oost-Indisch geen woord gerept.

Vorm

De vorm dan. Dibi doet een oproep aan een imaginaire moslimbevolking in Nederland en probeert hen, met waarschijnlijk alle goede bedoelingen van dien, te overtuigen dat de ‘Final Fatwa’ zal leiden tot meer religieuze vrijheid. ‘Pas dan kunnen moslims de religie belijden zoals Sidali, Azough, Marcouch en hij dat het liefst zien’. Dibi hoeft echter niet op veel steun uit de moslimhoek te rekenen. De steun van de niet-islamitische hoek is er echter wel. Daar ontvangen ze Dibi met open armen, omdat hij en public even alle moslim-vooroordelen bevestigt. Het eindeloos refereren naar 9/11, hoe verschrikkelijk die gebeurtenis ook is, en het ophalen van herinneringen uit de vorige eeuw (Rushdi) en tegelijkertijd het negeren van alle ellende die na 9/11 kwam (waar moslims qua culturele betrokkenheid dichterbij staan) zorgt ervoor dat deze petitie totaal niet serieus kan worden genomen. Vanuit moslimhoek zal Dibi er eerder van beschuldigd worden dat hij over de rug van zijn achterban stemmen probeert te winnen.

Gewetenloze Machines

Als dat zo is, dan verwacht ik dat Dibi en consorten ‘individueel’ op zoek zullen gaan naar nieuwe niet-islamitische stembuspatiëntjes én zich niet meer openlijk zullen profileren als moslims aangezien dat een prive aangelegenheid is. En ze zullen zich niet meer moeten aanwenden tot plekken waar moslims ‘collectief’ hun identiteit uitdragen zoals de moskee, verenigingen en andere plekken waar moslims bij elkaar komen. Want daar bevinden zich, om met de woorden van Dibi te eindigen: ‘slechts gedachteloze, harteloze en gewetenloze machines’.

Dit artikel is eerder verschenen op de website Wijblijvenhier.nl