Dijsselbloem had beter zijn mond kunnen houden

Nu hij is uitgeroepen tot politicus van het jaar, heeft Dijsselbloem de publiciteit gezocht. De bewindsman stond De Telegraaf te woord. Ook trad hij op in Buitenhof, waar Marcia Luyten haar best deed om hem antwoorden van betekenis te ontlokken.

Dat viel niet mee. De gelauwerde bewindsman week geen millimeter af van wat men al in de persberichten van zijn ministerie kon lezen. Hij stelde dat bij kapseizende banken voortaan de aandeelhouders, de obligatiehouders en de grote spaarders het gelag zouden moeten betalen en niet de belastingbetaler. Ook stofte hij op zijn strengheid zoals hij die tentoongespreid had tegenover Cyprus, toen dat een redding van zijn financiële systeem nodig had.

Daarnaast debiteerde Dijsselbloem op grote schaal algemeenheden over het politieke spel. En dan was het gesprek in Buitenhof nog heilig met dat in De Telegraaf. De minister had daarin werkelijks níets te melden.

Dat is een ergerniswekkende vertoning. De Nederlandse burger wil graag weten wat hem en zijn gezin te wachten staat. En hoe de maatregelen van de minister gaan leiden tot meer welvaart en meer werk. Welke winst een offer nu oplevert. Ook hunkert de burger naar informatie die hij kan gebruiken om zich op eventuele toekomstige bezuinigingen voor te bereiden. Daarover niets, wel bêtises over hoe het is om in feite deel uit te maken van een vijfpartijencoalitie.

Als je de kranten leest krijg je de indruk dat het beter gaat. De restaurants zitten eivol met Eerste Kerstdag, wist het AD te melden. Ook De Telegraaf gaf een schets van de economische ommekeer die met Jezus’ verjaardag leek samen te vallen. Van nu af aan ging alles weer omhoog.

Het is de vraag voor wie. Tenslotte moeten in deze maand de voedselbanken óók alle zeilen bij zetten. We gaan mede door Dijsselbloem en zijn coalitie een toekomst tegemoet waarin van een sociaal vangnet niet zoveel overblijft. De gemiddelde werkloze zal al na een paar maanden in de bijstand belanden. Ondertussen zien we hoe de middenklasse afbrokkelt. Functies in het (lagere) management verdwijnen. Witte boorden banen worden bij duizenden opgeheven en er is geen sprake van vervangende werkgelegenheid, zoals in de jaren tachtig van de vorige eeuw, toen de computerrevolutie toch een banenmotor bleek. Nu is zoiets niet in zicht. Dat kan leiden tot een maatschappij waarin de middengroepen zijn weggevaagd.

In 1987 vroeg men zich in Rotterdam af, hoe de stad er rond 2050 zou bijliggen. De toekomstprognoses waren meer dan zonnig. Daarom schreef ik in de oudejaarseditie van het Vrije Volk een toekomstbeeld van een Rotterdam, waarin de middengroepen het niet hadden gered. Dankzij de Koninklijke Bibliotheek is dat stuk makkelijk uit de mist der tijden tevoorschijn te halen. “Altijd regent het in het moeras waar de armen in krottenwijken wonen en de rijken in hoge flats”, stond er boven. Tóen was dat stuk bedoeld om de lezers in hun luie stoel eens lekker te laten griezelen. Nu is deze prognose een mógelijke toekomst.

En die krijgt een steeds reëler aanzien als Dijsselbloem blijft neuzelen zoals hij doet. Als politici zich verliezen in Haagse spelletjes. Als zij doorgaan compromissen te sluiten voor hun eigen zichtbaarheid en niet om openingen te bieden naar een betere toekomst. Het gevierde pensioenakkoord is daarvan een treffend voorbeeld. Om nu een gat in de begroting te vullen bemoeilijkt “de politiek” het pensioensparen. Daardoor ontstaan nieuwe gaten, ditmaal niet in ‘s-Rijks kas maar bij werkende burgers. Die moeten zeven jaar extra pensioensparen om tot een oudedagsvoorziening te komen die niet onderdoet voor de huidige. Er is door de gedoogpartijen enigszins aan gesleuteld en zij paraderen trots met het resultaat rond. Voor de burger heeft dit zogenaamd voor de poorten der hel weggesleepte compromis geen buitengewoon spectaculaire gevolgen. Wel worden er nieuwe bezuinigingsposten gezocht zoals op een regeling om het in dienst nemen van vijftig plussers aantrekkelijker te maken.

Daar word je als burger en speelbal van de mondiale economische krachten niet vrolijker van. Het beleid lijkt er toe te leiden dat het herstel dat zich zo mooi rond de kerstdagen meldt, steeds minder mensen zal raken omdat je best groei kunt hebben, terwijl de middenklasse daar bij gebrek aan geschikte banen niet van kan profiteren.

Ondertussen bespreken de ministers en de politici van de gedoogcoalitie álles behalve de dagelijkse zorgen van de mensen. Zij maken sterk de indruk daar geen aandacht voor te hebben. In plaats daarvan moeten wij het doen met leegheden als “Werk moet lonen”. En dat er van die heilzame “hervormingen” aankomen. Dijsselbloem had beter zijn mond kunnen houden. Dat is altijd beter als je toch niets wenst te melden. Het huidige Haagse praten creëert alleen maar wantrouwen en zal op den duur de democratie ondermijnen. Er moet in het midden van de politiek toch minstens één behoorlijke spin doctor zijn die dit aan de partijleiders en de bewindslieden duidelijk kan maken. Eén maar.

Al was het maar door op te merken dat Wilders zwijgend de peilingen wint omdat het gebabbel van de Dijsselbloemen, de Samsoms, de Kampen en de Opsteltens al het werk voor hem  doen.

 

Je kunt vanaf nu de opinies van Han ook beluisteren. Volg Han op Twitter voor de luisterlink

 

Het nieuwste boek van Han is De Mooiste Jaren van Nederland (1950-2000)