Dingdong, stap uit uw risico-zone

Dit weekend hoorde ik voor het eerst van de ‘risico-zone’ van een werknemer in de zorg. Het kwam mij niet bekend voor, maar dit schijnt het tijdsbestek te zijn tussen het dichtslaan van de huisdeur en het binnentreden van de werkplek voor mensen die in de zorg werken.

De laatste tijd is het mij niet ontgaan dat deze risico-zone parten speelt bij zorgers die in dit winterse weer de plek proberen te bereiken waar ze aan de slag gaan met wajongers, verstandelijk gehandicapte kinderen of psychiatrische patiënten. Mensen die het niet redden met een beetje hulp van een professional. Dit werk betekent vroeg opstaan, de autoruit ontdoen van een dikke ijslaag, ontbijten in de file, risico’s nemen om niet te laat te komen, toch te laat komen, weten dat er die dag geen pauze zit aan te komen en dan bij binnenkomst van je manager te horen krijgen dat je verantwoordelijk wordt geacht voor je eigen ‘risico-zone’. “Je had ook een uur eerder van huis weg kunnen gaan.”

Na een biefstuk gorgonzola en een Harry Potterfilm heb ik gisteren samen met mijn zorgvriendin kostelijk gelachen om het verdedigingsmechanisme van haar baas. Maar toch begrijp ik het ook wel, die uiting van bezorgdheid. Zonder de juf gaan die kids niet zelfstandig woordjes leren, wordt het één grote beestenboel, moeten andere juffen bijspringen, kunnen die ook niet lunchen en loopt het programma van de dag in de soep. Uiteindelijk komt haar missie van de dag overeen met die van mijn zorgvriendin: Kinderen helpen en vooral hopen dat ze ooit goed terecht komen. Alleen ‘een beetje ruimte voor flexibiliteit’ zou een geschenk zijn.

We worden op de proef gesteld om creatief te blijven in level 12 wanneer het winterse weer om ons heen grijpt. Zorgen dat je blijft staan is soms al een uitdaging terwijl de TomTom in het lichaam maar blijft doorberekenen welke omwegen je allemaal kunt nemen om het lijstje met doelen van die dag te bereiken. Ik zeg, zet die TomTom eens lekker een dagje uit. Met een beetje een flexibele houding en een creatieve geest doemen er wellicht nieuwe wegen op.

’s Avonds terug naar huis hield het woord ‘risico-zone’ me nog steeds bezig. Welke baas durft er een discussie aan te gaan met haar werknemer over diens ‘risico-zone’?  Dat is je begeven op glas ijs. Op datzelfde moment nam ik iets te enthousiast een scherpe afslag naar links. Met mijn fiets maakte ik een indrukwekkende schuiver onder het viaduct door. Niets aan de hand, gelukkig. Een vrolijke Marokkaanse vriend uit de buurt bracht me mijn muts en ik kon weer door. Alleen bij thuiskomst merkte ik een fikse afdruk van mijn ‘Ding-Dong-fietsbel’ in mijn dij. Het eureka-moment van de dag. Ghandi zei ooit: ‘There’s more to life, than increasing it’s speed’. Ik hoef daar volgens mij niets meer aan toe te voegen.

Deze ochtend zag ik mijn buurman ook onderuit gaan en net lees ik dat meer mensen de gladheid letterlijk onder hun voeten hebben gevoeld. Mijn gedachten zijn vandaag bij de zorgers. Ik hoop dat ze goed zijn aangekomen en op hun werk ontvangen zijn met een kopje koffie en een lieve glimlach. De vooruitzichten voor deze week zijn alweer iets beter. We mogen een leveltje zakken. Het was een leuke oefening voordat 2011 gaat beginnen. Ik hou als half-Aziaat niet zo van de winter, maar begin het nu toch te waarderen. Mijn flexibele muts houd ik voorlopig op.