Drogredenaar Paul Witteman

Naema Tahir en Andreas Kinneging willen asociale journalisten van het Binnenhof afweren en vertelden hun verhaal in Pauw & Witteman van dinsdag. Paul Witteman, echter, verdedigt de slechte journalistiek en politiek met een drogreden.

Tahir en Kinneging komen tot de verkeerde conclusie dat je journalisten moet censureren. Maar, hoewel hun conclusie niet uit hun argumenten volgt, staat hun premisse als een huis. Zij zeggen dat het in de politiek om de inhoud gaat. Het enige wat wij willen, is dat de regering goed is voor de economie, wetenschap, cultuur, onderwijs, dat we naar een goede en betaalbare dokter kunnen gaan, etc. Dus inhoud.

Het politieke proces moet de politici uitfilteren, die al deze dingen het beste kunnen realiseren. Politiek moet de beste leiders naar leiderschap leiden. Het is absoluut niet de taak van de politicus om 35 uur per week communicatie-workshops te volgen om bestendig te zijn tegen Rutger Castricum. Dit zijn 35 uren verspild geld, energie, tijd en leven van een mens.

Wij boeten samen voor deze kosten, op twee manieren. Ten eerste, wij betalen voor alle kosten van de politicus. Ten tweede, we kiezen de leider op zijn charme, media-charisma en bestendigheid tegen Rutger Castricum. We hebben echter geen garantie dat deze talenten tot de beste leider leiden, de leider die de economie, onderwijs, gezondheidszorg en de rest kan doen bloeien. Zijn mediatalenten zijn volstrekt irrelevante talenten. Zijn schurkbestendigheid evenmin.

Een leider is als een loodgieter. Als je tien offertes van tien loodgieters krijgt, wil je de goedkoopste en de beste loodgieter, niet de beste moppentopper. Zijn mediagenialiteit is volstrekt irrelevant. Je hebt niks aan zijn charme als je huis blank staat vijf minuut na zijn vertrek. Precies hetzelfde wil je van een leider, als leverancier van een dienst, als jouw dienaar: je wilt dat zijn product goed en goedkoop is. Dus Tahir en Kinneging hebben hierin gelijk, dat het bij politici om inhoud moet gaan, niet om vorm en presentatie.

En hier begint de drogreden van Paul Witteman: kijk vanaf minuut 17 van de uitzending. Hij zegt dat er wel politici bestaan, die tegen Rutger Castricum op kunnen en geeft Femke Halsema als voorbeeld. “Misschien moet je aan de politici vragen – zegt Witteman – kom pas op het Binnenhof als je daarmee om kan gaan.” Met andere woorden, de politici moeten een talent hebben of trainen, dat volstrekt irrelevant is voor hun prestaties als leiders. Verleiders in plaats van goede leiders.

Maar de drogreden ligt in iets anders. Stel je voor dat je bij de politie aangifte zou doen dat je op straat beroofd bent. De agent tegenover kijkt je een beetje kleinerend aan en zegt: “Misschien moet je pas op straat komen als je daarmee om kan gaan. Kijk naar andere mensen. Ze kunnen heel hard weglopen. Anderen volgen een karatecursus. Als je daar niet tegen kunt, moet je maar thuis blijven.”

Daarmee verdedigt Witteman de slechte journalistiek en de irrelevante politiek. Hij pleit voor een slechte ontwikkeling in de maatschappij, waar presentatie- en verkooptechnieken steeds gewiekster worden in ons manipuleren om dingen te kopen, ongeacht of deze dingen goed of nuttig zijn. Deze technieken leiden ook tot een maatschappij waar niet de kwaliteit van de mensen wordt beloond, maar hun verkooptechniek. Uiteindelijk krijg je niet de beste loodgieter, maar de charmantste. Uiteindelijk krijgen de charmanten de beste salarissen, functies, en privileges die ze niet verdienen. En dat gaat ten koste van de rest van ons en ten koste van het algemeen belang, want het belemmert de vooruitgang van het hele land. We worden een blanke staat onder verleiders.