Droogkloterige humor met een duistere ondertoon

Een kreeft wordt honderd jaar en blijft zijn hele leven vruchtbaar. Daarom wil Colin Farrell een kreeft worden als het hem niet lukt om een nieuwe vrouw te vinden. Maar een kreeft zit altijd gevangen in zijn eigen schaal. Zo interpreteer ik de titel van de film The Lobster, maar iedere kijker moet voor zichzelf uitvissen wat deze krankzinnige film betekent.

The Lobster speelt zich af in een absurdistische parallelwereld, waar het verplicht is een partner te hebben. Als Farrell’s vrouw hem verlaat, wordt hij met een tal andere vrijgezellen opgenomen in een afgelegen, troosteloos hotel, waar ze 45 dagen hebben om een partner te vinden, anders veranderen ze in een dier naar keuze. Farrell probeert mee te gaan met de huichelarij van de groep, maar besluit uiteindelijk te ontsnappen en sluit zich aan bij een verzetsgroep, waar vrijgezel zijn verplicht is en straffen hierop niet minder wreed zijn. En dan wordt hij eindelijk echt verliefd op Rachel Weisz.

Zo vertelt The Lobster iets over de waarde van liefde en de manier waarop we onze partners kiezen. Op een bredere manier vertelt de film iets over maatschappelijke dwang en over hoe conventie en verzet daartegen een vreemde symbiose vormen. Uit het wrange slot blijkt dat Farrell en Weisz mentaal altijd gevangen blijven in de regels waaraan ze zijn ontsnapt.

The Lobster brengt deze prikkelende ideeën op een originele manier. De film is bijzonder komisch, maar de droogkloterige humor heeft een duistere ondertoon van wreedheid en angst. Farrell en Weisz zijn een overtuigend koppel en worden ondersteund door een indrukwekkende groep bijrollen met als uitschieter de briljante Olivia Colman, die als manager van het hotel haar tirannie combineert met onoprechte hoffelijkheid.

Al deze pluspunten roepen een vraag op: waarom heb ik niet meer genoten van The Lobster? Begrijp me niet verkeerd. Het is een goede film en ik raad aan hem te gaan zien, al was het alleen maar voor het lef van de makers. Toch knaagt er iets en dat is dit: iedereen in The Lobster praat met een monotone, emotieloze stem, en er is maar zo-en-zo veel daarvan wat ik kan hebben tot het irritant wordt. The Lobster heeft een goede twintig minuten daarvan te veel.

Bovendien heeft de film een neergaande lijn. Na de ijzersterke eerste helft komt de sleur in de verhaal en in de stijl. Maar dit is een kwestie van smaak en het is heel goed mogelijk dat een andere kijker er minder moeite mee heeft.