Een aandeeltje fatsoen

Ooit, vorig jaar ofzo, zal een groep heren bestuurders van ING toch bij elkaar gezeten hebben om de jaarcijfers te bestuderen? Toen kwamen de jaarsalarissen en de bonussen toch wel ter sprake?

Was er toen helemaal niemand die zei Heren Medebestuurders, moeten we niet een veertje laten, nu we aan het geldinfuus van de Nederlandse staat liggen en de pensioenen en lonen van de ‘gewone mensen’ bevroren worden en iedereen (behalve wij) moet bloeden?

Zei bijvoorbeeld ook bestuursvoorzitter Jan Hommen toen niet Ik neem die 1,35 miljoen euro voor een jaar werk en laat die 1,25 miljoen bonus zitten? Dan draag ik tenminste een steentje bij aan de crisisbeheersing en ik zal er geen boterham minder om eten.

Sterker nog: ik voel het niet eens. Laten we dat allemaal doen jongens bestuurders! We hoeven dat niet aan de grote klok te hangen, we doen het omdat we ergens, onderin onze aandelenportefeuilles, nog een mini-aandeeltje fatsoen hebben zitten.

Zo is het niet gegaan. Pas toen de jaarcijfers bekend werden, inclusief de jaarsalarissen en de bonussen van de top van de ING, toen er maatschappelijke onrust ontstond, ging er iets kriebelen. En die maatschappelijke onrust is dan ook de aanleiding geweest om genoegen te nemen met de 1,35 miljoen en de bonus van 1,25 miljoen te laten zitten.

Fatsoen? Nooit van gehoord daar bovenin dat glazen ING-gebouw.

Dit artikel verscheen eerder op de weblog van Hanneke Groenteman.