Een echte voetbalvrouw vind je op Zuid

Geen botox, dure merkkleding of perfect gekapte haren. De 36-jarige Henny is middenblond, draagt zwarte stretchbroeken en heeft roze geverfde lippen. Met een peuk in haar mondhoek en een biertje in de hand staat ze langs het veld, zoals ieder weekend. Haar man Henk is voetbaltrainer. De afgelopen jaren heeft ze honderden wedstrijden gezien. ,,CVV, Slikkerveer, DHZ, Maasstad en noem maar op. Hij heeft overal wel gevoetbald of getraind,’’ zucht ze vermoeid.

Zoontje Donny zit sinds kort ook op voetbal. De kleine speelt bij de F-jes. Een profvoetballertje in de dop, volgens zijn mams. “Dus nu zit ik het hele weekend naar rennende mannetjes te kijken.” De sigarettenrook wordt door haar neus naar buiten geblazen. “Tja, wat mot ik anders? Thuis zitten?” Het regent. Eén van de vrouwen naast haar schenkt een glas rosé in. Henny pakt het aan.

Toen de vader van Henny overleed, was de voetbalkliek bij de begrafenis. Een week later was de dochter van de hoofdtrainer spoorloos. De club kwam in actie en vond haar terug. En toen Jos van de B’tjes zijn been brak, verzorgden ze hem om en om. Verjaardagen, trouwerijen, geboorten en jubilea. Bij iedere gelegenheid zoeken de vrouwen elkaar op. “Soms een traan, maar vaker een lach. Topwijven zijn het”, vertelt Henny met een twinkeling in haar ogen.

Thuiswedstrijden, uitwedstrijden, toernooien, barbecues, trainingskampen en open dagen. Hennie is overal. Na een wedstrijd staat ze in de kantine om bitterballen te maken. Samen met andere trainersvrouwen en moeders veegt ze wat af. Wat een troep maken die mannen, zeg. En of ik al wist dat ze ook een deel van de voetbaladministratie voor haar rekening neemt? Alles bij elkaar is ze vier dagen met het cluppie bezig.

De man van Henny loopt het veld af. De wedstrijd is voorbij. “Zo, ik lust nu wel een bitterbal”, zegt Henk. Hij geeft haar een aai over de bol en een kus op de wang. “Alsof het niet erg genoeg is dat ik hier al twee uur zit te kleumen”, lacht Henny. Sierlijk staat ze op en loopt naar de kantine. De eerste snacks vliegen de frituur in. Trots kijkt ze naar haar vrouwen. “Ach, ik zou het voor geen goud willen missen. Geen Yolanthes of Silvies. Nee, een echte voetbalvrouw vind je in de regen, langs het veld, op Zuid.”

Dit artikel verscheen eerder op de weblog van Brenda Stoter

Volg Brenda Stoter ook op Twitter