Een land waarin men elkaar niks gunt

Soms denk je wel eens: laten ze het allemaal maar uitzoeken. Ze vragen erom. Ooit slaat ook hun boot om voor Lampedusa. In overdrachtelijke zin dan. Dat komt door de geest der eeuw Die is niet op solidariteit gericht maar op een mengsel van kortelontjes-mentaliteit en een ander niks gunnen.

Mijn eerste vakantiebaantje was bij Econosto in Rotterdam, waar ik op zo’n onverslijtbare Adler schrijfmachine vrachtbrieven in moest vullen. De kranen en afsluiters van dit geweldige bedrijf gingen naar de klanten op vrachtwagens van buitengewoon vrije ondernemers, die hun chauffeurs dan ook op de kade rechtstreeks uit de knip betaalden. Je zag hoe ze over elkaars schouders stonden te kijken of er niet eentje meer kreeg dan waar hij volgens hen recht op had. Dat is zo’n beetje de houding van de hedendaagse burger.

Uiteraard word je dan erg boos op mensen die hun arbeidsongeschiktheidscentjes besteden in een land waar het prijsniveau lager is dan het Nederlandse. Zij doen geen beroep meer op dure Nederlandse voorzieningen zoals de zorg. Zij besteden hun geld daar waar dat het voordeligst is. Zij gaan om zo te zeggen naar de Aldi en niet naar de Albert Heijn.

Daar moeten uiteraard maatregelen tegen genomen worden. Omdat het tegenwoordig heel erg PvdA is om op zulke sentimenten in te spelen probeert minister Asscher al jaren zulke intelligente belastingbetalers op hun trekkingsrechten te korten. Soms staan dan internationale verdragen in de weg, zoals dat het geval is met Marokko. Daar blijkt nu minder aan te doen dan de minister verwachtte. Bovendien heeft de bewindsman ontdekt dat mensen die in het buitenland een Nederlandse uitkering genieten, ook het recht hebben om zich in Nederland te vestigen en het ergste wat je je kunt voorstellen, is natuurlijk een Marokkaan op Schiphol met een enkele reis in zijn handen, die je toch tot de aankomsthal moet toelaten. 

Tot zover alles duidelijk? Nu zwaait de camera weg van de Marokkaanse WAO-er op Schiphol en van zijn drie echtgenotes en achttien kinderen die de Wilderianen er dan bijdenken. Hij komt tot rust bij Wuustwezel of Oldenzaal, waar dagelijks grensarbeiders in hun autootjes voorbijzoeven. Zij werken in Nederland maar wonen in Duitsland of België omdat je daar meer huis en tuin krijgt voor minder geld. Wat gebeurt er als zij hun baan verliezen? Worden zij slechts gedeeltelijk werkloos, dan komen ze in aanmerking voor een uitkering van het UWV. Zijn zij hun baan helemaal kwijt, dan levert het woonland de uitkering, ook al werkte je gewoon in Nederland en heb je daar altijd je premies betaald. Qua hoogte zijn die uitkeringen een heel koude douche. Hoe komt dat? De ministers van sociale zaken van alle EU-landen hebben dat met elkaar zo afgesproken: werklozen ontvangen de uitkering van het land waarin zij wonen en niet waarin zij werken.

Het komt erop neer dat Den Haag de trekkingsrechten van de grensarbeiders heeft verkwanseld waarschijnlijk omdat ze daar in die kantoortorens niet aan de variant gedacht hebben van iemand die in Nederland werkt maar vlak over de grens woont. Je verwacht dan ook dat die grensarbeiders massaal aan de bel zouden trekken om dit onrecht aan de kaak te stellen. Inderdaad komt er nu een aan het woord. Op GeenStijl. Hij stelt vast dat hij wat rechten op een Nederlandse uitkering betreft, beter in Marokko kan zitten dan vlak over de Belgische grens.

Je zou nu denken dat hij het Marokkaanse voorbeeld aangrijpt om voor zichzelf ook een eerlijke en ruimhartige benadering te eisen. Om te zeggen: ik en die Marokkanen hebben altijd netjes premie betaald en nu worden wij in onze trekkingsrechten gekort. Maar nee: hij is zo’n zwartwerkende chauffeur die over de schouders van zijn collega’s staat te loeren naar de baas met zijn portefeuille vol flappen. “Ik pleur van mijn stoel als ik zie dat er voor Marokkanen die niet eens in Nederland willen werken (want wonen in Marokko) voorzieningen worden getroffen, maar dat tienduizenden NederBelgen en NederDuitsers die altijd keurig alles betaald hebben bij werkloosheid een uitkering krijgen die echt nergens op slaat. Ik heb de afdeling internationale zaken van het UWV gebeld, maar die hebben geen voorzieningen voor een aanvulling of iets dergelijks. Als jullie de minister nog eens spreken misschien leuk om hem hier eens naar te vragen?”

Het antwoord van de minister op een in zulke termen gestelde vraag zal duidelijk zijn: hij doet zijn uiterste best om de voorzieningen voor die lelijke Marokkanen te minimaliseren. En zo is dan gerechtigheid geschapen: iedereen gelijkelijk de lul. Mijn liefje, wat wil je nog meer? Dit wordt steeds meer een land waar men elkaar niks gunt. Dat betekent uiteindelijk schraalheid voor iedereen. Het zal mijn tijd wel duren, hoop ik. 

Naschrift: deze maandag kwam GeenStijl met nog een treffend voorbeeld van de Nederlandse gun een ander niks wetgeving. Ook je AOW kan eronder lijden, als je je in het verkeerde land vestigt. Een joodse dame van negentig nam haar intrek op de Westbank. Hebben we geen verdrag mee van het soort dat minister Asscher met Marokko onderuit wil halen. Met Israel wel maar de Westbank maakt daar terecht geen deel van uit. Dat is een door de vreemde mogendheid Israel bezet gebied. Pats! 35% van de AOW eraf. Zullen we afspreken dat we elke jaloezie-wetgeving schrappen iedereen zijn AOW overal mee naar toe mag nemen? Nee, natuurlijk. Dan gaan er maar oudjes in verre landen de patser uit hangen. Dat kan natuurlijk niet. Toch?

Beluister dit opiniestuk hier 

Volg Han ook op Twitter

Het nieuwste boek van Han is De Mooiste Jaren van Nederland (1950-2000)

cc-foto: Bert Knottenbeld