Een ode aan wie dit paasweekend blijft werken

Laten wij een ode brengen aan wie blijft werken, dit paasweekend; de buschauffeurs, voedselverkopers, politieagenten en handhavers. Aan alle cruciale dienstverleners in coronatijd.

Zoals kinderopvang; de noodopvang is ook op zaterdag en zondag voor kinderen uit onveilige gezinnen, maar ook voor de kinderen van de ouders die de klok rond werken voor onze zieken – van arts tot schoonmaker. Door de week doen overdag de scholen dat; mijn jongste zoon vindt het geweldig, ik mag elke dag bewonderen wat hij leerde bij rekenen en taal..

Onze buschauffeurs zorgen er tijdens deze coronacrisis voor dat verplegers en andere verzorgers naar Rijnstate kunnen komen, naar een verpleeghuis, zorgcentrum of naar andere zorgadressen. Hoe gaat het met ze? Ik trotseerde de voorjaarspollen van de berken en de beuken en ging op bezoek bij de koffiepunten waar de ritten starten. De buschauffeurs, verrast, vertellen hoe het werkt met maximaal negen reizigers per bus: knap lastig. Het lijkt alsof het altijd zondagmorgen is. Maar schijn bedriegt. Bij de halte moeten de zorgmedewerkers voorrang krijgen, desnoods moet reiziger nummer tien uitstappen, ook al wil die graag mee van de eerste tot de laatste halte en terug. En dan de zwartrijders die een gratis slaatje willen slaan. Alle reden om de buschauffeurs te bedanken en te helpen.

Wie weet zitten in de opvang ook kinderen van agenten en handhavers. Die zijn namelijk het hele weekend druk om onze Duitse gasten richting thuis te motiveren. En de enkeling die toch nog zo egoïstisch is om onze noodregels te overtreden op de bon te slingeren. Wij vragen ook motorrijders en racefietsers thuis te blijven, want wij hebben wel genoeg ruimte in het ziekenhuis voor doorverwijzingen van de huisartsen en ook nog wel op de eerste hulp, maar niet voor hele series gebroken botten en bloedende wonden.

Thuis blijven is het mooiste wat wij kunnen doen voor de kortst mogelijke coronatijd met de minste zieken. Laten wij van de nood een deugd maken en thuis doen wat wij altijd al wilden, maar nooit konden: de paasbox openen van de winkel om de hoek, voorlezen uit een digitaal boek van Rozet, (of misschien wel uit mijn paasbrief in de Arnhemse Koerier), dansen thuis met Introdans, kaartjes schrijven naar buschauffeurs of kinderopvang en bellen naar oma en opa.

Deze tijd wordt onvergetelijk, inclusief elleboog, papieren zakdoekje en handen wassen. Maar die anderhalve meter afstand, daar moeten wij vanaf, later. Ook mijn vierjarige begrijpt hoe: afstand houden. ‘Papa, kunnen wij een verrekijker kopen?’, vroeg mijn jongste laatst: ‘Dan kunnen wij naar oma kijken!’.

Warme groet